ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μόλις γύρισα σπίτι. Είχα βγει με μια φίλη μου που ειχε έρθει να με επισκεφθεί στην πόλη μου, όπου και σπουδασαμε μαζί. Αφου ηπιαμε την μπύρα μας και την χαιρετησα, αποφάσισα να παω απο τον πιο γραφικό δρόμο της πολης δίπλα στη λίμνη. Εκεί λοιπό που περπατούσα αμέριμνη, απο την απέναντι πλευρά έρχεται προς το μερος μου εκείνος που ειχα να δω δεκα χρόνια...ο ανθρώπος για τον οποίο η καρδιά μου χτύπησε δυνατά στα φοιτητικά μου χρόνια. Με τον οποίο ζήσαμε κατι που τα λόγια δεν μπορούν να περιγραψουν. Και ο οποίος πανω στην τότε ανωριμότητα του μου ζήτησε να χωρίσουμε, μετανιωνοντας το αμεσως και επιδιώκοντας 2 χρόνια επανασύνδεση η οποία δεν ήρθε ποτέ...γιατι με είχε πληγώσει, κι ας τον ήθελα...Με τα χρόνια τον ξεπερασα και προχώρησα τη ζωη μου. Που και που ερχόταν σαν ανάμνηση και την έδιωχνα αμέσως. Ειχε αυτό το κάτι που λεμε...το κατι που με παρέσυρε εστω και μονο στη σκεψη...φρόντιζα λοιπόν να το διώχνω..Απο κοινούς γνωστους ακουγα οτι έκανε κι αλλες σχέσεις...ολες πλεον παρελθόν. Κι ολες να λήγουν σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.Και σήμερα να τος...μπροστά μου. Μετα απο δεκα χρόνια...με το που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας σταματησαμε κι οι δυο. Ο ενας αντίκρυ απο τον αλλο..στον δρομο απολυτη σιωπη...κι ομως εμοιαζε με κραυγή...Με κοιταξε οπως τότε. Το ενιωσε κάθε χιλιοστό του κορμιού μου. Χαιρετηθηκαμε σχεδόν αμήχανα. Χαμογελασαμε. "Δεν άλλαξες καθόλου...σαν να μην πέρασε μια μέρα" μου ειπε."Περασαν ομως...χρόνια" απάντησα.Με ρωτησε αν ειχα χρόνο να τα πουμε. Να κάτσουμε λιγο στο παγκακι διπλα απο τη λιμνη. Λιγο... κι ομως τοσο πολυ...Και κάθισα...και με κοιτούσε μεσα στα μάτια...και με ρωτουσε που χαθηκα ολα αυτα τα χρόνια...πως έψαχνε συνέχεια να με βρει...πως ακομη κι αν του ειχα κλείσει καθε δίαυλο επικοινωνίας εκείνος ποτέ δεν με έβγαλε απο τη σκέψη του. Και πως οποια γυναίκα γνωριζε την σύγκρινε αυτόματα μαζι μου...και γι αυτο δεν προχωρησε με καμια. Μιλουσε και ελαμπε ολόκληρος. Τα ματια του λαμπανε. Αισθανομουν οτι αγκαλιαζανε καθε σημειο πανω μου με αυτη τους την λάμψη.Τον ακουγα προσεκτικά...δεν ελεγα πολλά..."Ενα θελω μονο να μου πεις...έψαχνα να σε βρω τοσα χρόνια...θα μου δώσεις την ευκαιρία που σου ζητουσα και παλιότερα να βρεθούμε ξανα; να προσπαθησω να σε πεισω οτι παντοτε σε ήθελα και δεν έπαψα ποτε να σε θέλω;"Σηκώθηκα και δεν μιλούσα. Τον κοιταξα καλα, για να κλειδώσω εκεινη την έκφραση...και του απαντησα "οχι". Και εφυγα. Εξισου σιωπηλή.Τα λαθη πληρώνονται. Κι οσο κι αν τον ήθελα καποτε, οσο κι αν χτύπησε η καρδιά μου ακούγοντας οσα ελεγε...ΟΧΙ. Γυρισα σπιτι κι έκλαψα πολύ. Δεν θυμάμαι τίποτα αλλο, μονο τα βηματα μου που με απομακρυναν απο κοντα του. Ετσι ειχα κλάψει οταν χωρίσαμε...με λυγμο και παραπονο...Μπορούσαμε να είχαμε ζήσει υπεροχα χρόνια μαζί...υποτίθεται ηταν μεγαλύτερος κι ομως τοτε ηταν πιο ανωριμος απο μενα...δεν του το συγχωρώ που ενω ο ιδιος ελεγε οτι εχουμε καθε προϋπόθεση για την ιδανικη σχέση, τα τιναξε όλα στον αέρα.Οποτε...ΟΧΙ.