ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από δύο περίπου χρόνια με χώρισε η κοπέλα μου. Εχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, έπεσα σε κατάθλιψη, έγινα άλλος άνθρωπος, αγνώριστος. Κάπου εκεί, κάποιο ξημέρωμα που είχα μεινει άυπνος ως συνήθως, ανακάλυψα αυτήν τη στήλη. Ξεκίνησα να διαβάζω εξομολογήσεις κυρίως επειδή είχα ανάγκη να ξερω ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι μόνοι, που έχουν τα δικά τους προβλήματα, ασήμαντα ή σημαντικά. Όταν διάβαζα κάποιο αισιόδοξο μήνυμα, πολλές φορές απαντούσα πικρόχολα, καθώς είχα την πεποίθηση ότι τίποτα δε θα αλλάξει, ότι θα είμαι μια ζωή μόνος και δε θα βρω κάποια να αγαπήσω και να με αγαπήσει. Εκανα προσπάθειες να ξεπεράσω τη θλίψη, πράγματι τα κατάφερα, το κενό όμως στην προσωπική μου ζωή παρέμενε, το ίδιο και η πεποίθηση μου για παντοτινή μοναξιά (δεν ειμαι και κανένα πιτσιρίκι κιόλας). Και ξαφνικα, όλα άλλαξαν. Από το πουθενά μπήκε ένα υπέροχο κορίτσι στη ζωή μου και περνάμε τέλεια. Νιώθω ευτυχισμένος και για τον ανθρωπο που γνώρισα αλλά και επειδή - τελικά - η φράση "τα καλύτερα έρχονται" δεν είναι απλώς μια παρηγοριά, αλλά μπορεί και να βγει αληθινή. Στέλνω αυτήν την εξομολόγηση για δύο λόγους. Ο πρώτος για να ευχαριστήσω όλους που - εστω άθελα - μου κάνατε συντροφιά κάποιες πολύ δύσκολες στιγμές και ο δεύτερος για να μεταφέρω ένα ελάχιστο μήνυμα αισιοδοξίας: Τελικά όντως τα καλύτερα μπορεί να έρχονται...