ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

....με βασανίζει χρόνια αυτή η ερώτηση.Για κάποιο περίεργο λόγο,ακόμα πιο πολύ τα τελευταία χρόνια.Όχι γιατί εχω ανάγκη ενός ''ορισμού'' του rock.Ούτε νιώθω την ανάγκη του αυτοπροσδιορισμού μου.Πιο πολύ ίσως γιατί έχω αρχίσει να χάνω τη μπάλα,ακόμα και τη δική μου,μέσα στο λαβύρινθο της νεο-νεοελληνικής πραγματικότητας.Ίσως πάλι,γιατί παλιότερα τα πράγματα ήταν πιο απλά.Φαινόσουν "από μακρυά" που λένε....θες λίγο το μακρύ μαλλί,λίγο η μπλούζα Metallica,Iron Maiden,Helloween (για τους πιο "ψαγμένους"),λίγο το κολλητό τζιν,λίγο η αρβύλα,ξεχώριζες απο το πλήθος.Επίσης εύκολα ξεχώριζες απο τον τρόπο που μίλαγες η σκεφτόσουν (όσοι τέλος πάντων μπορούσαν να το κάνουν αυτό το τελευταίο).Τα ''στρατόπεδα'' σαφώς οριοθετημένα και αν δεν ήσουν με μας,ήσουν σίγουρα με τους άλλους.Ποτέ δε μας ένοιαξε,θυμάμαι,αν το δικό μας ''στρατόπεδο''' ήταν πιο μικρό,χωρίς υποστήριξη και συμμάχους και βρώμαγε και λίγο.Είχαμε πίστη και γενναία παλικάρια στις τάξεις μας.Ο πόλεμος ολοκληρωτικός.Όχι τόσο για να αλλάξουμε τους γύρω μας,όσο μάλλον για να μη τους αφήσουμε να μας αλλάξουν εκείνοι.Ασχέτως αν στο πέρασμα του χρόνου άλλαξαν όλοι και όλα... Δε ξέρω αν ο "αχταρμάς" που επικρατεί σήμερα είναι αναμενόμενος.Δε ξέρω πόσο συνετέλεσε σε αυτόν η δίκη μου (...δική σου,δική μας) γενιά και η οπτική μας τότε.Αλλά,ρε αδερφέ,πλέον μπερδεύομαι.Πραγματικά δε περνάω,η έτσι πιστεύω,καμία κρίση ταυτότητας.Μπλουζάκια AC/DC με στρασάκια,αρβύλες γυαλιστερές στο Κολωνάκι μέσα σε Hummer,μπλουζάκια Septic Flesh σε πρόσφατη trendy απονομή βραβείων γνωστού μουσικού τηλεοπτικού σταθμού,πακέτο με το πανάκριβο τζινάκι.....και βέβαια,μη λησμονήσω....παντού μα παντού....ROCK LIVES...με ρεπερτόριο που κυμαίνεται από τους Πυξ-Λαξ ως το Θηβαίο και τούμπαλιν.Όλοι δηλώνουν rock.Απο το "σκληρο rock" που ακούγαμε πριν λίγο καιρό ως προσδιορισμό στις πολιτικές των κομμάτων,ως της δηλώσεις λαικών αοιδών,δευτερευούσης κατηγορίας μοντέλων και λοιπών μαιντανών ότι νιώθουν (και είναι) rock.... Και θα μου πεις,πολυαγαπημένε μου αναγνώστη,με το δίκιο σου..."Δε μας παρατάς ρε Καφαντάρη,εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ψάχνεις τη βελόνα στα άχυρα;"....κι αλήθεια,γιατί να με νοιάζει στη τελική τι κάνει,τι λέει και τι φοράει ο άλλος.Μήπως είμαι κάποιος αυτόκλητος Σωτήρας ;Μήπως ψωνίστηκα και πιστεύω ότι ΜΟΝΟ εγώ κατέχω την απόλυτη αλήθεια και κριτήριο;Μήπως,ακόμα,δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω σήμερα; Αλήθεια δε ξέρω...απλά ώρες-ώρες νιώθω να βουλιάζω σε ένα βόθρο,γεμάτο με κενόδοξους,σφετεριστές και ανίκανους,οι οποίοι το μόνο που ξέρουν καλά είναι να οικειοποιούνται ιδέες και συμπεριφορές.Νιώθω να ''συμπλέω'' αναγκαστικά,με χίλιους δυο μαιντανούς και χαζογκόμενες.Γιατί νιώθω έντονη την ανάγκη να φωνάξω,εκ μέρους όλων όσων νιώθουν το ίδιο ότι "ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ"...και πραγματικά δεν εχω καμιά ανάγκη να αποδείξω τη διαφορετικότητά μου,από το βούρκο..Ξέρω καλύτερα από όλους το τι ''είμαι''.Είναι ίσως το ότι προσβάλλεται και βιάζεται σχεδόν καθημερινά η αισθητική μου.Στο ότι βλέπω καθημερινά να πηγαίνουν χαμένες προσπάθειες ανθρώπων και να χάνονται σε έναν rock κυκεώνα,μόνο και μόνο επειδή δε μπορούν να προσδιοριστούν.Κάποτε ήμασταν ''περιθώριο",τώρα πλέον "κατεστημένο"...όχι επειδή το επιλέξαμε....αλλά ίσως,επειδή αφομοιωθήκαμε,μεσα στην ομοιόμορφη μάζα των ιδεών.Ίσως παραήμασταν συγκαταβατικοί και τώρα το πληρώνουμε. Και αλήθεια...δε θέλω να ακούσω το κλασικό "Μα τι λες,το ροκ είναι τρόπος ζωης και μονο αυτο μετράει" και τα σχετικά....τα μπούχτισα όλα αυτά...όπως και να χει,σε ευχαριστώ για την υπομονή σου στο σημερινό παραλήρημά μου.Ελπίζω να μου συγχωρέσεις τα όποια νοηματικά και συντακτικά μου λάθη.....ROCK !!!!! EDIT....δε μπορώ να σκεφτώ καλύτερο επιμήθιο από αυτούς τους λίγους πραγματικα rock στίχους..."Ν'ακολουθείς ένα ένστικτο απλό,άσε το χιλιόμετρα να τρέξει για να στρώσει,αυτό σε διώχνει απ΄της τρέλας τον γκρεμό,και απ΄τις αγάπες σου μπορεί ν σε γλυτώσει...."