ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα 18 συνειδητοποίησα πως μου αρέσουν οι γυναίκες.Δεν μπορουΣα να το αποδεχτώ,ενιωθα τεραστια ντροπή και πιστευα πως φαση ειναι και θα περάσει και οτι το διαβασμα φταίει,η πίεση,το αγχος,καθώς τοτε εδινα πανελλήνιες.Ομως τα συναισθηματα δυστυχως δεν μπορουμε να τα ελέγξουμε,οσο και να θελουμε,δεν γινεται,ξετρυπώνουν και βγαίνουν εκει που δεν το περιμένεις.Ετσι και εγινε,δεν αντεξα και κατεληξα να ειμαι σε μια σχεση με κοπελα,αλλα το μαθαν οι γονεις μου και έγινε χαμος.Επι ενα χρονο τσακωνόμασταν καθε μερα,θέλανε να με στείλουν σε ψυχολόγο για να με 'φτιαξει',πηγα τελικά,το μονο που κατάφερε ηταν να το απωθησω για ενα διάστημα και φετος απο τον Δεκέμβριο,βγηκε παλι στην επιφάνεια.Απο τοτε βρισκομαι σε συνεχή σύγκρουση με τον εαυτο μου,με αποσπάει ολο αυτο,δεν μπορω να συγκεντρώθω το ιδιο καλα στο διαβασμα μου,μου ρίχνει την διάθεση και δεν εχω την ιδια όρεξη οταν βγαινω με τις παρέες μου.Κανεις δεν μπορει να φανταστεί πως ειμαι ομοφυλόφιλη,γιατι πολυ απλα δεν φαινεται και αν το ελεγα σε καποιον θα πίστευε πως του κανω πλακα.Το θεμα ειναι πως ουτε εγω η ιδια μπορω να το αποδεχτώ πραγματικά πως ειμαι ετσι,για αυτο βρισκομαι σε συνεχή σύγκρουση.Με εχει κουράσει ολο αυτο,νιωθω εγκλωβισμένη και οτι δεν θα μπορέσω να ειμαι ευτυχισμένη.Το μονο που μου δίνει ελπίδα ειναι να τελιωσω με τις σπουδες μου και να ανεξαρτοποιηθω βρίσκοντας μια δουλεια.Το μονο που καταλαβα απ ολο αυτο ειναι οτι οι γονεις μου δεν με αποδέχονται οπως ειμαι και πρεπει να κρύβομαι και να προσποιούμαι.Φοβαμαι να προσπαθήσω να κανω σχεση γιατι δεν θελω να βρισκομαι σε ενα κρυφτό ολη την ωρα και να λεω ψεματα με ποιον βγαινω κλπ και καποια στιγμη να πιαστώ οπως τοτε.Δεν ειμαι καλη στα ψέματα και δεν μου αρεσει να κρύβομαι.Και λύση δεν ειναι να βρω μια δουλεια,να φύγω απο τους γονεις μου,καθώς αυτο θα μου τρώει ολο τον χρονο μου απο το διαβασμα μου(εχω μπει σε απαιτητική σχολη και εχω διασπασει προσοχης και δυσλεξια)και θα μενω πίσω γιατι θελω χρονο για να μαθαίνω κατι.Με αλλα λόγια νιωθω οτι βρισκομαι σε αδιέξοδο.