13.8.2012 | 22:47
Και τώρα...
Με παίρνεις τηλέφωνο, μια αναπάντητη. Έχουν γίνει τόσα πολλά. Μια "φιλία" τριών χρόνων, ο πρώτος μου έρωτας, για λίγο ήσουν ο κόσμος μου ολόκληρος. Και τώρα καρφωνόμαστε λίγο λίγο ο ένας στον άλλον, τσακωνόμαστε, βλέπεις το πάθος που κρύβαμε, και βγαίνει ένας υπόκωφος συναισθηματισμός. Τρία χρόνια δεν έγινε ποτέ τίποτα, νομίζω πως ήμασταν και οι δύο περήφανοι υπέρ του δέοντος. Τώρα έχουμε φτάσει στο ζενίθ των πιθανοτήτων, δε θέλω να σκέφτομαι άλλο τι μπορεί να γίνει και αν πρέπει να το αφήσω να γίνει. Θέλω μόνο την επόμενη φορά που θα μου πεις να πάμε βόλτα το βράδυ, χωρίς προλόγους και ερωτήσεις και κατηγορίες, να με φιλήσεις.