ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 16 χρονων, κ πλεον το μονο που ακουω παντου ειναι δυστυχια. Το μονο που βλεπω παντου ειναι η ελπιδα να πνιγεται. Δεν αντεχω να ζω σε εναν κατεστραμενο κοσμο..που δεν τον κατεστρεψα εγω, αλλα πρεπει να τον υποστω, ισως και να αναγκαστω να τον διορθωσω! Γιατι να ειμαι υποχρεωμενη να σβηνω το φως που εχω στην ψυχη μου;Θελω να δω ξανα ανθρωπους να χαμογελουν, να ελπιζουν, να λενε 'καλημερα' και να το εννοουν, να μην φοβουνται να αγαπησουν, να ζουν, να ακολουθουν τα ονειρα τους!Ολα ειναι δυσκολα για ολους, αλλα το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι να αισιοδοξουμε εστω και για λιγο μεσα στη μερα! Καθε μερα οταν γυρναω απο το σχολειο κ περπαταω, βλεπω γυρω μου λιγο πρασινο, κοιταω τον ουρανο κ χαμογελαω! Γιατι το χρειαζομαι, για να μην τρελαθω!Παλεψτε, αντισταθειτε, μην γκρινιαζετε!