ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Mε το αγόρι μου όταν γνωριστήκαμε, υπήρχε και από τις δύο πλευρές πάρα πολύ θέληση να είμαστε μαζί και παρά το γεγονος οτι έφευγε για σπούδες σε άλλη πόλη τα φτιάξαμε. Έναν χρόνο μετά είμαστε ερωτευμένοι και πλέον αγαπιόμαστε. Βλέπω ξεκάθαρα ότι με αγαπάει και προσπαθεί πάρα πολύ για να με κάνει χαρούμενη και για να με ικανοποιεί στην σχέση μας. Είναι η πρώτη ολοκληρωμένη σχέση και των δύο και μου λέει ότι δεν τον νοιάζουν άλλες εμπειρίες αλλά το να είμαστε μαζί και τον πιστεύω. Κάθε φορα που έτυχε να έχω παραπονο με ακουσε και το διορθωσε και με νοιάζεται πολύ. Μιλάει για εμάς θεωρώντας ότι θα είμαστε μαζί τουλάχιστον για τα επόμενα 3-4 χρόνια και βλέπω και νιώθω ότι με θέλει. Όταν είμαστε μαζί περνάμε υπέροχα σε όλους τους τομεις και κάθε φορά που τον βλεπω μετα από μέρες ανατριχιάζω .Αυτό που με αγχώνει είναι το ότι αυτός σπουδάζει μουσική επάγγελμα κάπως περίεργο όσον αφορα τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής αυτών των ανθρώπων. Εκτός αυτού προκειμένου να να πετύχουμε και οι δύο αυτά που θέλουμε επαγγελματικά προβλέπονται τουλάχιστον άλλα 6-7 χρόνια απόστασης. Νιώθω κάπως εγκλωβισμένη σε αυτήν την κατάσταση δίοτι αγαπάω και με αγαπάνε αλλά δεν ξέρω αν αυτό αρκεί. Εν τω μεταξύ πέρα από αυτό δεν υπάρχει άλλος λόγος για χωρισμό αφού ο ένας αποδεχεται πολύ ευκολα τα ελαττώματα του άλλου. Έχω από το περιβάλλον μου επιτυχημένα παραδείγματα σχέσεων εξ αποστάσεως, αλλα και πάλι νιώθω κάπως. Από την άλλη, πόσο συνηθισμένο είναι να σε αγαπάνε και να αγαπας και μια σχεση δυο τοσο νεων ανθρώπων να είναι τόσο ώριμη. Νιώθω ανετα να μιλήσω μαζί του για τα πάντα, μέχρι και για αυτά που γραφω τώρα και ο ένας υπολογιζει πάρα πολύ τον άλλον. Έχω το σθενος να κάνω αυτό που πρεπει αλλά δεν ξέρω τι είναι αυτο.