ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μια μέρα ένα συνηθισμένο γεγονός σε γυρίζει πίσω στο χρόνο. Στο 1985. Όταν ημουν δεκα ετών. Στο διπλανό σπίτι ζούσε μια γυναικα με τον άντρα της. Τα παιδιά της ήταν τότε φοιτητές. Η γυναίκα αυτή ήταν η κυρία Σταυρούλα. Ερχόταν και μας ζέσταινε το φαγητό το μεσημέρι επειδή ήμασταν μονοι μας και η μητέρα μου εργαζόταν. Όταν γύριζα από τα αγγλικά τα βράδυα πολλές φορές έβρισκα στο τραπέζι ένα κέηκ φτιαγμένο από εκείνη γιατί ήμουν η αδυναμία της. Μια μέρα μας ανακοίνωσε ότι μετακομίζουν. Φόρτωσαν τα πράγματα της σε ένα φορτηγό και πριν φύγει έσκυψε με φίλησε και μου χάρισε κάτι που είχε στο σπίτι της και μου άρεσε πάρα πολύ. Μια χιονόμπαλα από τον Καναδά. Έβλεπα να στρίβει το φορτηγό στη γωνία και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Τα χρόνια πέρασαν. Χρόνια πολλά χρόνια και η χιονομπάλα στη θέση της να μου θυμίζει την κυρία Σταυρούλα. Κάποια στιγμή πριν μερικά χρόνια τη βρήκα στα σκουπίδια γιατί η αδερφή μου με την ευαισθησία που τη διακρίνει αποφάσισε ότι δεν τη χρειάζομαι αυτή τη μαλακία. Ευτυχώς πρόλαβα και την μάζεψα. Την περασμένη Παρασκευή στη δουλειά ήρθε ένα παλικάρι γύρω στα τριάντα να δηλώσει ένα θάνατο (εργάζομαι σε ληξιαρχείο). Περνώντας τα στοιχεία της θανούσης κατάλαβα ότι επρόκειτο για την κυρία Σταυρούλα. Του είπα ποιος είμαι και εκείνος μου είπε ότι πολλές φορές με ανέφερε όλα αυτά τα χρόνια στα εγγόνια της και τους μιλούσε για εμένα με πολλή αγάπη. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα έζησε σε κέντρο αποκατάστασης γιατί ένα εγκεφαλικό της είχε δημιουργησει πολλά προβλήματα. Ήταν τόσο κοντά στο σπίτι μας και δεν το ήξερα. Σήμερα ήταν η κηδεία της. Πήγα και είδα ξανά μετά από τριάντα δυο χρόνια τα παιδιά της. Στο γυρισμό από το νεκροταφείο δεν μπόρεσα να συγκατήσω τα δάκρυα μου. Σταμάτησα σε μια ερημιά και έριξα ένα κλάμα που το ευχαριστήθηκα. Για τα χρόνια που πέρασαν για τη μοναξιά μου για τους ανθρώπους που έφυγαν για πάντα. Ολους τους έκλαψα σήμερα. Λύτρωση το κλάμα τελικά. Μεγάλη λύτρωση.