ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες βράδυ έμαθα ότι η μία θεία μου (αδερφή του πατέρα μου) είναι άρρωστη. Έχει λευχαιμία. Μένει στον Καναδά. Το σκεφτόμουν όλη νύχτα. Είναι απίστευτο! Ώρες ώρες όμως, νιώθω ότι δεν αισθάνομαι τίποτα, δεν αντιδρώ όπως θα έπρεπε να αντιδράσω, όπως θα ήθελα να γίνει. Νιώθω λες και δεν στεναχωριέμαι. Δεν κλαίω. Νιώθω ότι υποκρίνομαι. Όχι μόνο τώρα, αλλά γενικά σε άσχημες ειδήσεις. Με το μόνο άτομο που ένιωσα να καταρρέει ο κόσμος μου ήταν για την μητέρα μου που τελικά ευτυχώς δεν είχε κάτι σοβαρό αλλά και μόνο στην ιδέα, χάνεται ο κόσμος όλος. Ακόμα και ένας θείος μου (αδερφός της μητέρας μου) που τράκαρε και ήταν εντελώς ξαφνικό για εμάς, το ίδιο. Ήταν ίσως λίγο περίεργο που όταν χτυπούσε το τηλέφωνο περίμενα να ακούσω την φωνή του αλλά μέχρι εκεί και γενικά τον σκέφτομαι πολύ. Έχω την αίσθηση ότι όλο αυτό ξεκίνησε πριν από πάρα πολλά, όταν θα ήμουν γύρω στα 12 που η γιαγιά μου (η μητέρα της μητέρας μου) είχε καρκίνο. Τότε ναι, είχα συγκλονιστεί, ίσως να ήμουν μικρή μα καταλάβαινα πολλά αυτά που περνούσε, μου ήταν αδύνατο να πιστέψω ότι πέθανε. Το έλεγα συνέχεια δυνατά στον εαυτό μου "η γιαγιά πέθανε" και δεν το πίστευα. Έκτοτε από τότε νομίζω ο θάνατος δεν με ταράζει όπως θα περίμενα και δεν ξέρω τι και πως με βλέπουν οι άλλοι κι αν το καταλαβαίνουν. Και μέσα σε όλα αυτά, διαβάζω συνέχεια για την δίκη της Ελένης και ψυχοπλακώνομαι ακόμα περισσότερο που προσπερνάω τις ειδήσεις μα δεν μπορώ να τις αγνοήσω. Αυτό.