ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα το πρωί σε είδα στον ύπνο μου. Πρωί, από εκείνα τα όνειρα που τα βλέπεις αφού ξυπνήσεις και μετά σε ξαναπάρει αναπόφευκτα ο ύπνος (γιατί το 5 λεπτά ακόμα το είπανε πολλοί, δεν το τήρησε κανείς). Αυτά τα όνειρα, πρέπει να το ξέρετε κι εσείς, είναι που τα έχεις σπάνια και ξυπνάς περιχαρής γιατί θυμάσαι ξεκάθαρα τί είδες, επειδή με ένα μαγικό τρόπο το πέμπτο στάδιο του ύπνου ήρθε τόσο γρήγορα για σένα. Τί τυχερή!Δεν ξέρω αν ούτως ή άλλως ήσουν στα όνειρά μου όλο το βράδυ ή αν απλά επέλεξες να έρθεις σε αυτό, το πρωινό, που θα το θυμάμαι περισσότερο, έτσι για να μου σπάσεις τα νεύρα.Ξύπνησα έχοντας μία σαφή εικόνα του πόσο απόλυτα ευτυχισμένη ένιωθα πριν από 10 δευτερόλεπτα. Και αμέσως φυσικά προσπάθησα να την αποδιώξω. Όλες τις λεπτομέρeιες κανονικά τις ξεχνάω μέσα στα επόμενα 30 δεύτερα το πολύ. Έφτιαξα λοιπόν καφέ, μίλησα με τη φίλη μου για την εργασία, έκανα δυο γύρες το σπίτι βρίσκοντας ενδιαφέρον σε κάθε ίντσα ταβανιού και πατώματος, τρεις ώρες με Power Point ασχολιόμουν, αλλά σκατά. Είχες κατσικωθεί στο κεφάλι μου. Ωραία μοίρα μου, ωραία, θα τα γράψω, αλλά μετά απ' αυτό θα με αφήσεις να το ξεχάσω, ναι; Να 'μαστε 'ξηγημένοι.Στον ύπνο μου λοιπόν, έκανες ότι έπρεπε να έχεις κάνει εδώ και καιρό. Ήρθες. Μεθυσμένος, με την άμυνα σου πεσμένη, ακόμα όμως με ίχνη του εγωισμού σου αποτυπωμένα στις κινήσεις σου. Κάθισες δίπλα μου, σε λογική απόσταση, και με παρακολουθούσες πρώτη φορά να διασκεδάζω με τους φίλους μου, με κοίταζες να τρέχω να πειράξω τη μαμά μου. Πρώτη φορά, άφησες τον εαυτό σου ελεύθερο να με χορτάσεις όλη, όπως είμαι με την παρέα μου, με την οικογένεια μου και όπως τρέχω ξυπόλητη στην άνεση της αυλής μου. Με τη νικοτίνη και το οινόπνευμα να ρέουν στο αίμα σου, χαμήλωσες τον τοίχο σου και με κοίταζες με τα γαλαζοπράσινα, πανέξυπνα μάτια σου, σαν να με έβλεπες για πρώτη φορά. Κι εγώ φυσικά, για να με πείσει το μυαλό μου πως ήταν όσο πιο ρεαλιστικό θα μπορούσε να 'ναι, σε αγνοούσα παντελώς. Η πληγή μου ήταν ακόμα ανοιχτή και αφού είχα το θάρρος να σε κλείσω έξω από τη ζωή μου στην πραγματικότητα, έτσι θα 'κανα και στο όνειρο. Κι εσύ με κυνήγησες, όταν είδες πως απομακρύνομαι με ακολούθησες, και μάλιστα μες στο σπίτι, με κίνδυνο να σε δει όλο μου το σόι, αλλα δε σε ένοιαζε, τί να σε νοιάξει, ήσουν άλλος Αλέξανδρος τώρα, ήσουν ο Αλέξανδρος που ήθελα να είσαι. Ήρθαν οι φίλοι σου, κι εκείνοι λιώμα και τότε κατάλαβα ότι μέθυσες, και ότι γύρισες από το εξωτερικό να με δεις. Και πάλι δε λύγισα. Με κυνήγησες, μου ζήτησες να με πας σπίτι, αρνήθηκα. Εντάξει, σε αυτό ο σημείο έπρεπε να καταλάβω ότι κοιμάμαι, άκου να αρνηθώ εγώ κάτι σε σένα) Επέμεινες να μου μιλήσεις για λίγο. πήγαμε στο δωμάτιό μου κι έδιωξα την κολλητή μου που ακόμα και στον ύπνο μου με κοίταζε με μάτια γεμάτα συμπόνια, ήξερε πως δεν έπρεπε, αλλά και έπρεπε, να με αφήσει μόνη μαζί σου. Τότε κοίταξες γύρω σου, απομνημονεύοντας κάθε λεπτομέρια του μικρόκοσμού μου. Κι έπειτα γύρισες να με κοιτάξεις και μου είπες όλα όσα νιώθεις.. Και άφησες την καρδιά και το μυαλό σου ελεύθερο και παραδώθηκες λέγοντας πόσο εγωιστής είσαι και πόσο με καταλαβαίνεις που σε έβγαλα απ' τη ζωή σου. Και δεν ξέρω αν ήταν αυτή, η παραδοχή των συναισθημάτων σου που μοιάζει αιώνες να τα 'χεις φυλακισμένα στη λογική σου, ή αν ήταν το ποτό, όμως ίδρωσες και υπέφερες και πονούσα να σε βλέπω έτσι.. Και φυσικά τα ξέχασα όλα και σε έβαλα να ξαπλώσεις να σου φέρω θερμόμετρο, να σε σκεπάσω.. Και με πήρες αγκαλιά λες και ήμουν ζεστό βάλσαμο για τις πληγές της καρδιάς σου.. Κι έτρεμες ολόκληρος.. σαν μικρό παιδί, ευτυχισμένος μες στην αγκαλιά μου. Τότε το είδα. σκίστηκε μέσα μου κάθε δίχτυ προστασίας και ήμουν έτοιμη να σε συγχωρήσω ξανά και ξανά, και να παραδοθώ με ανοιχτές πληγες σε καμένο σίδερο γιατί αρκούσαν, στιγμές σαν κι αυτές, που κλεινόμουν στο φιλί σου.Κι έπειτα ξύπνησα. Καθάρια και άμεσα, λες και είχα κοιμηθεί αιώνες, και τώρα ήταν το φυσικό μου να ανοίξω τα μάτια μου. Μα δεν είναι έτσι. Τρεις ώρες κοιμήθηκα συνολικά από χθες. Δεν πειράζει όμως, με συμφέρει. Σιγά μην ξαναξαπλώσω, και τον ξαναδώ.Και γιατί είμαι εδώ και νιώθω ότι έτσι με απότομο τρόπο, το υποσεινήδειτό μου με χαστούκισε με την αλήθεια των συναισθημάτων μου, που δεν ήθελα να δω;Γιατί τώρα είμαι εδώ και αποτυπώνω όσα είδα κι ένιωσα μην τα ξεχάσω. Ναι καλά, να τα ξεχάσω. Σιγά μην είμαι τόσο τυχερή.