ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 32 ετων αντρας. Θεωρω πως ειμαι εμφανίσιμος, το καταλαβαινω απο τις αντιδρασεις γυναικων κυριως απο αρκετα μικρη ηλικια. Αυτο δεν εχει σημασια δεν το εδινα σημασια μεχρι τα τελευταια χρονια. Ειχα κομπλεξ επειδη ημουν απο πολυ φτωχη οικογενεια. Μεχρι τα 18 μου για να καταλαβετε ζητημα να αγορασα δυο - τρια ρουχα. Μολις τελειωσα το σχολειο δουλεψα, σπουδαζα, μεταπτυχιακα , γλωσσες. Εκανα πραγματα. Τα τελευταια χρονια ειμαι πολυ καλα οικονομικα. Εχει αλλαξει τρομερα η ποιοτητα ζωης μου. Χαθηκα ομως μεσα στις επιτυχιες. Φιλους δεν εχω ( μονο συνεργατες που πηγαινουμε για φαγητο με σκοπο να κερδισω εγω κατι η αυτοι απο εμενα), την οικογενεια μου την απομακρυνα, συντροφο δεν εχω. Πηγαινω με γυναικες αλλα τιποτα το σταθερο, τιποτα πανω απο 4 μηνες τα τελευταια 10 χρονια. Κουραστηκα. Θυμαμαι ακομα μια κοπελα που ημουν μαζι της ως φοιτητης. Ποσο την ειχα ερωτευτει. Ποσο με ηθελε και προσπαθουσε για εμας και εγω της εδινα λιγο και νομιζα οτι ηταν πολυ. Η ζωη μου ηταν μονο η σχολη, η δουλεια και κανεις αλλος δεν χωρουσε. Την εβλεπα μια φορα στις 10 μερες και την ειχα ειρωνευτει κιολας πως δεν εχει ενδιαφεροντα για να με πιεζει τοσο. Μαλακας. Βλεπω τωρα ποσο καλα ειναι. Κινουμαστε σε παρομοιο επαγγελματικο πεδιο. Ποσο ενδιαφερον πλασμα ειναι. Πως βρηκε την ισορροπια.Δεν ηθελα κανεναν κοντα μου. Νομιζα οτι θα με απομακρυνε απο τον στοχο μου. Νομιζω ομως πως δεν αντεχα και τη συντροφια μου. Με βλεπουν ως παγο και εγω μεσα μου λιωνω. Γυρναω σπιτι και δεν χτυπαει κανενα τηλεφωνο για να με ρωτησει κανεις πως ειμαι, μονο για δουλεια. Δεν εχω μια γυναικα να την αγκαλιασω και να παμε μαζι ενα ταξιδι. Παντου μονος. Στις γιορτες, στις χαρες, στον πονο.Δεν αντεχεται. Κανω βηματα για να ξαναερθω σε ουσιαστικη επαφη με την οικογενεια μου. Και ερωτευτηκα, ξανα. Μια κοπελα. Τοσο ιδιαιτερη. Κοκκινομαλλα με καρε, παιζει βιολι και χορευει. Ειναι η χαρα της ζωης. Ειναι εξυπνη, δυναμικη. Περιεργο τυπακι. Με ενα υγρο βλεμμα. Νομιζω με αντιπαθει. Δεν ξερω ουτε καν πως να την προσεγγισω.