ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πως εχω να θυμάμαι και με ενέπνευσαν και εξομολογήσεις ,αλλά και σχολιαστές με βοηθησαν να αλλάξω τρόπο σκέψης. Δεν είναι κακό να το παραδεχόμαστε. Ευτυχώς υπάρχουν μερικά διαμαντάκια και εξομολογούμενοι και σχολιαστές που δεν είναι εδω για να ειρωνευτούν ή να σπάσουν πλάκα. Ομως καλοπροέραιτα ρωτώ, εσείς που δεν βρήκατε καμία εξομολόγηση να έχει ενδιαφέρον τόσα χρόνια και δεν σας συγκίνησε τίποτα ,όπως γράψατε , γιατί επιμένετε να σχολιάζετε για αρκετά χρόνια και πρωϊ-μεσημέρι , βράδυ και ξημερώματα ακόμα;;; Δεν γίνεται να μην υπήρχαν κείμενα που ήταν ενθαρρυντικά ή που συγκλόνησαν με την δύναμη της ανθρώπινης ψυχής! Που έλεγαν "Θα τα καταφέρω και θα χαμογελώ, ακόμα και αν είμαι ολομόναχος στο κρεβάτι του πόνου. Κάποιοι έχουν χτυπηθεί απο την μοίρα,αλλά δεν παραδίδουν τα όπλα.Είναι γεναίοι και παλεύουν με τον πόνο κάθε είδους. Καμια φορά λυγίζουν και γράφουν εδω γιατί δεν υπάρχει άλλος σύμμαχος για να τους πει μια καλή κουβέντα ή κακοποιούνται... Ε, αν είσαι αδιάφορος -η σε μια "κραυγή" απόγνωσης που σε χρειάζεται για μια ανθρώπινη συζήτηση ,αυτό δείχνει αναισθησία και σκληρή καρδιά. Ειδικά όταν επιλέγεις να κοροϊδεψεις κάποιον που σου ανοίγει την ψυχή του αντι να βοηθήσεις... Εκεί Ισως νομίζουν κάποιοι σχολιαστές ότι είναι φανταστικές ιστορίες ή τρολλ αν δούν οτι ενα άτομο γράφει οτι περνάει πολλές δοκιμασίες και είναι σαν να σου γράφει "Σώσε με,είσαι η τελευταία μου ελπίδα γιατί δεν εχω πια τίποτα και κανέναν "κ.α Εκει θαυμάζω όσους σχολιαστές με αγάπη προς τον πλησίον τους και τον αποτρέπουν ακόμα και απο την αυτοκαταστροφή με τρόπο όμορφο και κόσμιο, σαν να ήταν αδέρφια του και ακόμα καλύτεροι :)