ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ώρα 10 το πρωί. Χτυπάει το ξυπνητήρι του κινητού της και ανοίγει τα μάτια της βαριεστημένα. Συνειδητοποιεί για μια ακόμη μέρα πως υπάρχει. Δεν ζούσε πραγματικά εδώ και πολύ καιρό. Ένιωσε ξαφνικά έναν οξύ πόνο στο στήθος της. Ναι, τον είχε ονειρευτεί και χτες το βράδυ. Ήταν μαζί σε έναν άυλο κόσμο. Σε έναν κόσμο που κυριαρχεί μόνο το υποσυνείδητο.Έξω βρέχει. Ανοίγει το παράθυρο του δωματίου της και οι σταγόνες της βροχής πιτσιλάν το δέρμα της. Θυμήθηκε εκείνο το βράδυ που ήταν στο μηχανάκι οι δυο τους και περίμεναν κάτω από μια πολυκατοικία να κοπάσει η μπόρα. Όταν έφτασαν σπίτι ήταν και οι δυο μούσκεμα από την βροχή.Βγήκε από τις σκέψεις της και είδε το λάπτοπ εκεί, πάνω στο κρεβάτι. Και κάτι ρούχα πεταμένα. Δεν θα μπει στο βάιμπερ ούτε σήμερα. Δεν έχει να περιμένει κάτι, δεν θα της ξαναμιλήσει ποτέ.Τώρα πια ήξερε πως δεν υπήρχε ούτε στο πιο σκοτεινό σημείο του μυαλού του. Έπρεπε να επιστρέψει στην καθημερινότητα της, όσο άνοστη και να είναι χωρίς έρωτα. Παλεύει κάθε μέρα και κάθε μέρα αποτυγχάνει. Ίσως γιατί ξέρει την σπουδαιότητα και την δύναμη αυτού του συναισθήματος. Ξέρει ότι ο πραγματικός έρωτας δε μας χτυπάει πολλές φορές την πόρτα. "Πόσο εύκολο τελικά είναι να σε τρελάνει" είπε από μέσα της. Έκλαψε, άκουσε μουσική και μίλησε με ανθρώπους Θυμήθηκε τα ταξίδια που είχε κάνει για να τον δει και να τον σφίξει στην αγκαλιά της, τα βράδια τους, τις μικρές τους στιγμές που δεν θα ξαναζούσαν ποτέ πια, τα γέλια τους, την χαρά της που μπήκε στην ζωή της μετά από τόσο καιρό και τόσο αναπάντεχα, που έζησε για λίγο στον παράδεισο. Τέλος θυμήθηκε την λύπη της για την αδιαφορία του, την σκληρότητα του και τα λόγια του. Εκείνη λοιπόν που έζησε μαζί του τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τώρα ζούσε σε μια συμβατική πραγματικότητα.Η ώρα 3 τα ξημερώματα. Πέρασε κι αυτή η μέρα. Βάζει στο κινητό της ξυπνητήρι. 10 το πρωί. Αύριο είναι μια καινούρια μέρα, ίδια με όλες τις άλλες η και διαφορετική... Ποιος ξέρει... Από τα μάτια της κυλάνε δάκρυα. Σε λίγο θα τον ξαναδεί. Και θα είναι αγκαλιά. Ξανά.Καληνύχτα αγάπη μου...