ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 χρόνων.Απο τα 14 μου μπήκε ένας άνθρωπος στη ζωή μου με τον οποίο στην αρχή ήμασταν φίλοι,μετά σιγά σιγά γίναμε ο ένας ο πρώτος έρωτας του άλλου.Με αυτόν τον άνθρωπο μπορούσα να συζητάω τα πάντα.Ενιωθα πως ήταν η επέκταση του μυαλού μου,η επέκταση της ψυχής μου.Γραφαμε μαζί, τραγουδούσαμε, συζητούσαμε ατελείωτες ώρες για ο,τι μπορεί να βάλει ο νους.Με έπλασε.Έπλασε ο ένας τον τρόπο σκέψης του άλλου.Το πρόβλημα ήταν ότι στο ερωτικό κομμάτι δεν ταίριαξαμε ποτέ αρκετά.Δεν με θέλησε ποτέ αρκετά.Και όμως οποτε προσπαθούσαμε να μείνουμε μόνο φίλοι δεν μας έβγαινε. Είχαμε σχέση στο λύκειο και από τότε που τελείωσε η σχέση παίζαμε για δύο χρόνια ακόμα το σκυλο με τη γάτα.Ηταν αδύνατο να ξεκοψουμε και όμως όσο μαγικά και να φαίνονταν όλα εγώ από κάτω έβλεπα ότι μπορεί να ήταν διαθέσιμος στο μυαλό αλλά στην καρδιά δεν ήταν.Και αυτό με πονούσε.Πριν λίγους μήνες έβαλα τη λογική μου μπροστά και του ζήτησα να τελειώσει.οριστικα.Σκεφτηκα πως αξίζω να βρω κάποιον που να με αγαπάει ολόκληρη,όχι κάποιον που να διαλέγει μόνο τα κομμάτια από μένα που του αρέσουν και που δεν είναι πάντα εκεί για μένα.Ξεκοψαμε.Απο τοτε νιώθω ώρες ώρες ένα τρομακτικό κενό.Σαν να βουλιάζω στο άγνωστο.Σαν να έχω χάσει τον άλλο μου εαυτό.Ο κόσμος είναι πολύ πιο τρομακτικός όταν δεν έχω εκείνον να μοιραστώ τις σκέψεις μου.Φοβαμαι.Δεν θέλω να γυρίσω,δεν θα ξαναδιαλεξω την εύκολη λύση.Απλα μερικά βράδια με πιάνει το παραπονο. Ψέματα δεν είναι παράπονο.Ειναι τρόμος.Τρομος που σκέφτομαι πως δεν θα τον έχω στη ζωή μου και δεν θα δημιουργούμε πια υπέροχα πράγματα μαζί.Τρομος που μου είπε ότι θα με ξεχάσει οριστικά. Νιώθω σαν να έχασα την έμπνευσή μου ,την πυξίδα μου.Τι να το κάνω όμως...Δεν είχε ανάγκη να ακούει τη φωνή μου πριν κοιμηθεί κι αυτό θα με κάνει να μην αλλάξω γνώμη.Οσο κι αν πονάω.