ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
11.12.2012 | 21:27

καλύτερα ν ακούσω και απόψεις τρίτων..

το θέμα έχει ως εξής: είμαι εδώ και μικρό χρονικό διάστημα με ένα παιδί, ο οποίος θέλει να βγαίνουμε συνέχεια μα συνέχεια.. να φανταστείτε, είναι τόσο ανυπόμονος που έχει ήδη από το σ/κ προγραμματίσει τι θα κάνουμε μες τη βδομάδα, τα έχει σκεφτεί όλα, μου λέει εγώ να μην κάνω τπτ και κουραστώ, πως θα τα κανονίσει όλα αυτός κι εγώ θα προσφέρω τη συντροφιά μου και μόνο..με ρωτάει συνέχεια: "αύριο θα πάμε σινεμά,ε;", "αύριο θα κοιμηθούμε μαζί;", "το σ/κ πάμε μια εκδρομή μαζί;" κλ.και το θέμα είναι ότι δεν είμαστε 20 χρονών, έχουμε και οι 2 πολλές ώρες εργασίας καθημερινά, κουραζόμαστε και οι 2 εξίσου (κι αυτός ακόμη περισσότερο κι από μένα).. και οκ, ξέρω ότι όλα αυτά τα κάνει με όλη του την καλή διάθεση, με όλη του την καλή πρόθεση..απλά νιώθω πολλές φορές ότι θέλω χρόνο και με τον εαυτό μου, να σκεφτώ, να καθήσω σπίτι μου και να κοιτάω το ταβάνι στην τελική, δεν μπορώ να είμαι όλη μέρα έξω και στα καπάκια μετά τη δουλειά, ποτέ δεν έβγαινα κάθε μέρα έξω. απλά νιώθω ότι δεν μπορώ να ανασάνω, και ότι έχω κι άλλα πράγματα να ασχοληθώ που τα αφήνω πίσω.. δεν ξέρω αν όλο αυτό μου ήρθε ξαφνικό, στην πραγματικότητα θέλω να είμαι μαζί του, θέλω να τον βλέπω, αλλά εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να γίνεται τόσο συχνά.. στο τέλος της βδομάδας νιώθω μια τεράστια σωματική κούραση, ΔΕΝ ναισθάνομαι ήρεμη.. αυτός πάλι έχει μάθει σε αυτό το μοτίβο ζωής (όλη μέρα έξω) και απλά μου απαντά ότι από τη στιγμή που είμαστε μαζί αυτός το νιώθει σαν χαλάρωση..το συζήτησα κιόλας και μου είπε ότι είναι κατανοητά όλα, ότι συμφωνεί να περνάμε και χρόνο χωριστά αν εγώ το έχω ανάγκη, και ότι πρέπει να βάζω κι εγώ τα θέλω μου στη σχέση.. αλλά ξέρω ότι στεναχωρέθηκε...είναι και πολύ συναισθηματικός και αμέσως έριξε το βάρος επάνω του, "μάλλον εγώ κάνω κάτι λάθος.."θα μου πείτε: "κοίτα προβλήματα που έχει ο κόσμος", αλλά ρε παιδιά.. είμαι πολύ ψυχανώμαλη??? και στην τελική..πόσο μπορεί να σε πιέζει το να είσαι με κάποιον όταν όλα φαινομενικά βαίνουν καλώς; πόσοο μπορείς να αφεθείς; και που σταματούν τα όρια της προσωπικής μας ανεξαρτησίας όταν είμαστε in a relationship?just sayin'..
 
 
 
 
Scroll to top icon