ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

θεσσαλονίκη. σήμερα είναι μια σχεδόν κανονική μέρα νοεμβρίου. μια κάποια ψύχρα και λίγη σκοτεινιά. άδειοι δρόμοι, άδεια μαγαζιά, απόκοσμη ησυχία τετάρτη πρωί, αμήχανοι άνθρωποι στις προσυγκεντρώσεις καπνίζουν μόνοι ή σε πηγαδάκια -πάλι μόνοι μου φαίνονται, ετοιμάζονται πανό, ελπίζω να γίνει της τρελής. ξύπνα -λένε- προχώρα, δούλευε, χαμογέλα, ονειρέψου, ξεκίνα πάλι -λένε- πλήθαινε κι οι φίλοι φεύγουν, οι φίλοι τα παίζουν, κλείνονται σε δωμάτια και στις παράξενες ζωές τους, που και που καθόμαστε παρέα ήσυχοι προς ώρας κι ασφαλείς με μια εντύπωση οικογένειας και μ ένα βάρος κι έναν κρυμμένο πανικό, δεν τρέχει τίποτα -λέμε. λείπει εκείνος ο πορτοκαλί χημικός ουρανός κάτι νύχτες, αλλά κι έτσι έχω καμιά φορά την αίσθηση ότι πρωταγωνιστώ στην πρωινή περίπολο και βλέπω ως όραμα τον ν.ν. να μισογελάει μ εκείνο το διαπεραστικό του βλέμμα ν αντανακλά στις βιτρίνες και στα ψυγεία του σούπερ μάρκετ, 'τα λεγα εγώ', καγχάζει. υποθέτω πως πρόκειται σύντομα μερικά από όλα τα παράδοξα ν αρχίσουν να μας φαίνονται φυσιολογικά, αλλιώς δε βγαίνει. κάτι μέρες δεν ξέρω αν είμαι πεσμένη από κούραση εξαιτίας της δουλειάς ή από κούραση παλιά γενικευμένη και αποφεύγω τα βράδια σε ορθή γωνία μιλώντας για το ένα ή το άλλο, θέματα που έχουμε εξαντλήσει και μας έχουν εξαντλήσει κι αυτά, αλλά δε νιώθω σπίτι μου το σπίτι μου και μου λείπουν οι άνθρωποι κι οι νύχτες που έχεις στα χείλη μιαν απροσδιόριστη λαχτάρα, ήδη στο δεύτερο ποτήρι αδιαφορείς για το τέλος, για όποιο τέλος. δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να κάνει κανείς στη μεγάλη πόλη...