ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άκουγα πριν λίγο τις σκέψεις κάποιου ατόμου σχετικά με τις δυσκολίες στη ζωή του πάνω σε μια συζήτηση. Κι έλεγε ότι έψαχνε να βρει τον εαυτό του, ότι τον τελευταίο καιρό έβγαινε έξω πολύ, πήγαινε κάθε βράδυ και με άλλον ή σε εφήμερες σχέσεις, διασκέδαζε και ξενύχταγε γιατί ένιωθε κενό και προσπαθούσε να το καλύψει με αυτό τον τρόπο κι ότι δεν ένιωθε χαρά με τα υλικά αγαθά που είχε, γιατί οι δουλειές πήγαιναν καλά παρ' όλο που τις είχε βάλει στον αυτόματο πιλότο λόγω θλίψης που ένιωθε, εξακολουθούσαν δηλαδή οι επαγγελματικές δραστηριότητες να φέρνουν κέρδη αλλά το άτομο αυτό δεν μπορούσε να τα χαρεί, ένιωθε απέραντη λύπη και κάτι τέτοια. Κι ότι όταν έφτασε στο μη παρέκει ευτυχώς ήταν κοντά η οικογένεια και στήριξε στα δύσκολα, πήγε κι έμεινε για λίγο στο πατρικό μέχρι να βρει τον χαμένο εαυτό ξανά και τώρα τέλος πάντων είναι σε φάση αναγέννησης. Και σκεφτόμουν ότι εγώ έχω να δω τον πατέρα μου εδώ και τριάντα δύο χρόνια (πέθανε το 1992), έχω να δω τη μητέρα μου εδώ και δεκαεννιά χρόνια (πέθανε το 2005), αδέρφια δεν έχω, ζω μόνος, ερωτική ζωή μηδέν, όχι καν εφήμερες σχέσεις για να ξεχνάω τη λύπη μου δεν μπορώ να κάνω όπως το άλλο άτομο που ανέφερα στην αρχή της εξομολόγησης αλλά δεν έχω ούτε καν έναν άνθρωπο να μου δώσει ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο. Δε μιλάμε για χάδι ή φιλί, αυτά δεν παίζουν καν στη ζωή μου. Σκέφτομαι ότι τώρα που έρχεται το Πάσχα την άλλη εβδομάδα θα περάσω την δέκατη ένατη χρονιά ανάστασης μόνος μου. Ξέρετε τι κάνω το Πάσχα μέχρι να τελειώσει το νταβαντούρι με τα βαρελότα της Ανάστασης και όλο το κλίμα; Ή πάω σε παραλία που είναι σχετικά κοντά στο σπίτι μου, κανα μισάωρο με τα πόδια ή πέφτω και κοιμάμαι από τις έντεκα κι απλώς με ξυπνάει η φασαρία της ανάστασης πάνω που έχω γλαρώσει. Δεν τα γράφω αυτά για να με νουθετήσουν κάποιοι ούτε για να μου πουν ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα, ότι ακόμα και οι φαινομενικά ευκατάστατοι ή όσοι τούς πάνε καλά στη ζωή τους τα πράγματα, ότι κι αυτοί νιώθουν λύπη ή έχουν κατάθλιψη ή βιώνουν δυσκολίες, τα ξέρω αυτά. Τα ξέρω και τα καταλαβαίνω. Αλλά κάθομαι και σκέφτομαι ότι αν το άλλο άτομο λέει ότι για να ξεπεράσει τον ψυχικό πόνο και τη λύπη γύρναγε από αγκαλιά σε αγκαλιά κάθε βράδυ κι από εμπειρία σε εμπειρία και ξύπναγε κάθε μέρα σε καινούριο κρεβάτι κι ότι στο τέλος όταν αποφάσισε να ξεφύγει από την ας την πούμε κραιπάλη είχε και τη στήριξη των γονιών και των αδερφών της, τότε εγώ τι να πω; Που δεν έχω τίποτα απ' όλα αυτά, μόνο εμένα. Σκέφτομαι εγωιστικά θα σκεφτούν κάποιοι. Ναι δε με νοιάζει. Ναι σκέφτομαι τον αδικημένο εαυτό μου, δεν ντρέπομαι να το πω. Αξίζω πολλά και δεν τα έχω. Αν προσπάθησα για να έχω όσα μου λείπουν; Ναι προσπάθησα. Και εξακολουθώ να μην τα έχω. Ναι σκέφτομαι εγωιστικά. Στο κάτω-κάτω και το άλλο άτομο που άκουσα και μου ξύπνησε αυτές τις σκέψεις για τον εαυτό του μίλαγε. Δεν ξέρω, αισθάνομαι ότι κάποιοι άνθρωποι δεν ζούμε καθόλου τη ζωή. Κι άλλοι τη ζουν και δεν το καταλαβαίνουν.