ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

4 χρονια μετα.. Και ζουμε τις ζωες μας σαν δυο αγνωστοι.. ετσι καταληξαμε.. ποιοι; εμεις; που απορουσαν οι γυρω μας που γινεται ενα ζευγαρι να ειναι τοσο αγαπημενο, πως γινεται να μην μαλωνεις, πως γινεται να ταιριαζεις ετσι με τον αλλον. και εμεις τι απαντουσαμε; ειναι ο ανθρωπος μου. πες το ενθουσιασμο, πες το τρελα, εγω το λεω και το ελεγα αγαπη και ερωτα. γιατι σημασια σε αυτες τις δυο λεξεις εδωσες εσυ, εσυ οταν 22 με 26 καποια καλα (αντικειμενικα) χρονια της ζωη μου, αφιερωθηκαν με εσενα διπλα μου. και ξαφνικα, πανω στα δυο χρονια, ενας τσακωμος κατεληξε σε χωρισμο ενος μηνα (που στιγμη δεν σταματησα να σε σκεφτομαι η να εχουμε καποια Χ επικοινωνια). το λαθος μου; οτι εξομολογηθηκα για να ειμαι καθαρος οτι εκανα κατι με αλλη κοπελα τελειως επιφανειακο που στα ματια σου ηταν σχεση. πως μπορει ποτε ενα πραγμα 2 εβδομαδων να ειναι σχεση; στην τελικη και εσυ εκανες κατι οπως ειπες αλλα ηταν επιφανειακο και διαφορες τετοιες ανουσιες δικαιολογιες. τα ξανα βρισκουμε.. και εκει ξεκιναει η κατηφορα μας.. ισως δεν επρεπε να τα ξαναβρουμε ποτε.. ειχα απεναντι μου αλλον ανθρωπο. με κοιτουσες πολλες φορες με μισος λες και ειμαι και εγω δεν ξερω πως να με χαρακτηρισω. το τραβηξαμε απο τα μαλλια οσο δεν γινεται. ακραιοι τσακωμοι, φωνες, ασχημα λογια που δεν τα λες ουτε στον εχθρο σου.. και ξαφνικα, εχουμε αυτο που παντα θελαμε, μια καθημερινοτητα μαζι, μετα απο 2μιση χρονια αποσταση. ενα σπιτι, να συγκατοικουμε. και ειμασταν τοσο απληστοι που οταν το αποκτησαμε και αυτο τοτε εκει μεσα ριξαμε τις χειροτερες φασαριες ξανα κ ξανα. το προσπαθησαμε.. σε αγαπησα οπως δεν αγαπησα ουτε τον ευατο μου στα 25 μου. σε δικαιολογουσα. δεν ηθελα να δω ολο αυτο που υπηρχε. αν και ολοκληρος μαντραχαλος, ζουσα στο ροζ συννεφακι. και ολα αυτα γιατι θυμωμουν τα δυο πρωτα χρονια.. πλεον εχουμε και τα πρωτα προβληματα στο σεξ. πολυ σημαντικο πραγμα καλως η κακως. λιγο η μεγαλη αλλαγη στο σωμα σου, λιγη ξενερα που τρωμε με τις φασαριες, υποχωρησε η ορεξη και αραιωνε ολο και περισσοτερο. αλλα και παλι.. υπηρχαν αυτες οι φλασιες ευτυχιας, που μας θυμιζαν τι πραγματικα ειμασταν και τι μπορουμε να ειμαστε.. εφυγα απο την πολη σου, βρηκα δουλεια σητν δικη μου.. χωρισαμε.. ερχομαι καθε τοσο.. βρεθηκαμε μια φορα.. στο παλιο μας "σπιτι". στο δικο ΜΑΣ. να βλεπω τα πραγματα οπως ακριβως ηταν.. να θυμαμαι απιστευτες στιγμες.. αλλα και απιστευτους τσακωμους.. να καθομαι στο καναπε μας, σαν περαστικος, και να μου δινεις καφε να τα λεμε.. εκει που περασαμε τοσα.. εκει που ηταν η "σπηλια" μας και τα ξεχνουσαμε ολα με το που καθομασταν. (ενας απο τους αγραφους νομους μας βλεπεις). και ξαφνικα με παιρνεις αγκαλια χωρις να πουμε το παραμικρο, και κλαιμε.. ναι, κλαιγαμε για αυτο που χασαμε, το ενα το μοναδικο. αυτο που καποτε εμοιαζε να ειναι το απολυτο, και το πατησαμε με εγωισμους. εφυγα κατευθειαν, δεν αντεχα αλλο να με βλεπεις ετσι. μου λες οτι με αγαπας οτι και αν εγινε, και σου απανταω το ιδιο.. δεν γυρισα να σε κοιταξω ξανα, μπηκα ασανσερ.το αποτελεσμα;σημερα, 7μηνες μετα, να μην ξερω τι κανεις, αν εισαι καλα.. να εχω προχωρησει στην ζωη μου με μια αλλη κοπελα, πολυ καλη κοπελα, περναμε καλα, ισως καλυτερα και απο οτι περνουσαμε εμεις οι δυο. αλλα εγω εκει, να σε σκεφτομαι καθε μα καθε μερα. να θελω να σε παρω τηλεφωνο και να κρατιεμαι για να μην σου δωσω ελπιδες. γιατι ξερω οτι θα πονεσω αν γυρισω. ξερω οτι θα με πονεσεις. και πηρε καιρο να φυγω απο εσενα. απο το ναρκωτικο μου. απο τον ανθρωπο που εβαλα πανω απο τον οποιοδηποτε, και με πληγωσε το ιδιο πολυ. ναι συνεχιζω να ερχομαι στην πολη σου.. ναι ερχομαι στο σπιτι "μας" απ εξω, να παρκαρω εκει απο συνηθεια. αλλα ναι ευχομαι να μην σε δω.. να μην σε δω γιατι θα σπασω. θα μου θυμησεις κατι που μου εκλεψες.. εσενα, με τον εγωισμο σου.σε αγαπαω πολυ, να εισαι καλα και να προσεχεις. αλλα σε παρακαλω πολυ μακρυα μου. υγ. δεν μπορουσα να το περιγραψω με λιγοτερες λεξεις οσο και αν ηθελα.. και παλι λιγα εγραψα, πιστεψε με..