ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σε δύο ώρες γίνομαι 23 και έχω μουδιάσει. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μπορώ να νιώσω τίποτα. Δε νιώθω χαρά, ενθουσιασμό. Μόνο ένα κενό. Σκέφτομαι συνεχώς το παρελθόν και το παρών. Που και πως ήμουν και που και πως είμαι τώρα. Πολλά έχουν αλλάξει και άλλα τόσα είναι ίδια. Νιώθω στάσιμη. Στα 18 έφυγα για σπουδές και με όνειρα. Αποφοίτησα εδώ και 1 χρόνο και δεν έχει αλλάξει τίποτα απο τότε. Γύρισα στη χώρα μου λόγω οικονομικών προβλημάτων και έχω κολλήσει εδώ. Στάσιμη. Χωρίς δουλειά, χωρίς φίλους, χωρίς σχέση. Μόνο οικογένεια, άτομα που με λατρεύουν όμως δυστυχώς δεν μπορούν να με καταλάβουν. Γιατί δεν μου αρκεί αυτό που αρκεί στα αδέρφια μου? Η εξασφάλιση μιας σίγουρης και κερδοφόρας εργασίας? Η ασφάλεια της οικογένειας και της πατρίδας μου? Το προγραμματισμένο μέλλον και η απαιτούμενη φόρμουλα ζωής με χρήμα, οικογένεια και ανέσεις? Δεν τους αδικώ, έχουν βασανιστεί και δυσκολευτεί αρκετά στη ζωή τους και θέλουν τα παιδιά τους να έχουν καλύτερη ζωή. Εγώ όμως θέλω να φύγω, θέλω να ζήσω, θέλω να κάνω, θέλω να δω, θέλω να νιώσω. Θέλω κάπου, κάποιον να μιλήσω, να με καταλάβει όμως τίποτα. Νιώθω χαμένη, στάσιμη... Πνίγομαι. Η ζωή περνάει απο μπροστά μου και χάνεται.. Έχω μείνει κολλημένη μέσα στο σπίτι, κάθε βράδυ ψάχνω κλαίγοντας να βρώ ένα λόγο για να ξυπνήσω το επόμενο πρωί. Δεν έχω όρεξη να πάω πουθενά, να κάνω τίποτα. Δυσκολεύομαι να κινήσω το σώμα μου, να μιλήσω, το μυαλό μου είναι αδρανές. Νιώθω εγκλωβισμένη μέσα στον ίδιο μου τον εαυτό. Το μυαλό μου με βασανίζει συνεχώς με σκέψεις, υποχρεώσεις, όνειρα. Και η καθημερινότητα με προσγειώνει στην αλήθεια. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί δεν το επιτρέπει η κατάσταση. Πνίγομαι. Πρέπει όμως να χαμογελάω, γιατί αύριο είναι τα γενέθλια μου και πρέπει να είμαι χαρόυμενη. Να μην είμαι αχάριστη, να γιορτάσω με τους δικούς μου την μέρα που γεννήθηκα ενώ ψάχνω να βρω ένα λόγο για να ζω, ένα κίνητρο. Είμαι ευγνώμων για τη ζωή μου, εκτιμώ ό,τι έχω, όμως δεν είμαι καλά... Νιώθω μια θλίψη, ένα κενό. Κουράστηκα να προσπαθώ και να προσποιούμαι. Να πιέζομαι γιατί έτσι πρέπει, έτσι είναι το σωστό, δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Τόσες σκέψεις, τόσοι προβληματισμοί, τόσα εμπόδια, τόσα προβλήματα. Νιώθω χαμένη... Θέλω να μιλήσω σε κάποιον. Θέλω να εξαφανιστώ...