ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Ή έχω κοινωνική διαταραχή ή όλα τα εργασιακά περιβάλλοντα έχουν γίνει τοξικά. Είμαι άλλη μία νέα, είκοσι επτά χρόνων κι έχω φύγει από δύο δουλειές, οι οποίες δεν είχαν βεβαίως καμία σχέση με αυτό που σπούδασα. Απλά αγχώνομαι τρελά. Στη μία δουλειά δεν ήμουν μια βδομάδα και μου έβαζαν τις φωνές (σε πράγματα που ακόμα καλά καλά δεν ήξερα) και στην άλλη από την πρώτη μέρα που έκανα ένα λάθος κατευθείαν παρατήρησα συναδέλφους να κάνουν πηγαδάκι. Και κάθομαι και σκέφτομαι, όπως πιστεύω οι περισσότεροι / ες της γενιάς μου: Έχω πτυχία, τι κάθομαι και κάνω; Το κύριο θέμα μου όμως είναι ότι ενώ υποτίθεται ότι η δουλειά σου δίνει αυτοπεποίθηση, εγώ έχω πάει στο άλλο άκρο με βάση τις εμπειρίες μου. Φοβάμαι μέχρι και να πάρω να ρωτήσω για -τυχόν- εργασία. Μου έχει βγει σε πολύ άσχημες σκέψεις τύπου: προτιμώ να μείνω με γονείς, ή ότι η δουλειά δεν αξίζει τόσο άγχος και τέλος, αξίζει κιόλας να δουλεύει κάποιος στην εποχή μας με αυτές τις συνθήκες; Αν είναι να χάσω την ψυχή μου από το άγχος, τότε ας μείνω στους δρόμους...