ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είμαι απίστευτα αφοσίωμενη στην καριέρα μου, από παιδί από το σχολείο κιόλας ήμουν η καλύτερη μαθήτρια και από τότε που τελείωσα τη σχολή θέτω συνεχώς στόχους (είμαι 25 πλας) που προσπαθώ να κατακτήσω. Για πρώτη φορά στη ζωή μου όμως έχω αρχίσει να νιώθω μόνη, είχα κάποιες σχέσεις παλιότερα αλλά όχι κάτι ιδιαίτερα καθοριστικό, τις έχω ξεπεράσει, δεν είμαι ερωτευμένη και γενικά δυσκολεύομαι να ερωτευτώ. Συχνά έχουν περάσει από το μυαλό μου σκέψεις όπως ωραίος τύπος αυτός αλλα τι, θα χάνω χρόνο μαζί του αντί να ασχολούμαι με τη δουλειά μου? Το ίδιο έκανα και παλιότερα σε σχολείο/σπουδές. Μήπως να πάω σε ψυχολόγο? Επίσης με ελκύουν μόνο άτομα του επαγγέλματος γιατί η γνώση που έχουν πάνω στο αντικείμενο λειτουργεί ως ελκυστικός παράγοντας. Παρόλα αυτά έχω αρχίσει να νιώθω ότι μεγαλώνω και σκέφτομαι ότι θέλω πολύ να κάνω οικογένεια, είμαι όμως τόσο busy με τη δουλειά μου που ειλικρινά απορώ πού πώς και πότε θα ερωτευτώ.Αναλόγιζομαι συχνά αν μερικοί άνθρωποι απλά γεννιούνται υπερδραστήριοι και φιλόδοξοι ή αν η σύγχρονη κοινωνία έχει αλλάξει τα πρότυπα ευτυχίας ασκώντας μια άτυπη πλύση εγκεφάλου για το πρότυπο της επιτυχημένης σύγχρονης γυναίκας. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην ασχολούμαι με τη δουλειά μου με πάθος και να μην είμαι καλή σε αυτήν, νιώθω ότι δε θα είχε νόημα η ζωή μου, παράλληλα όμως έχω αρχίσει να νιώθω ότι η επιτυχία χωρίς ανθρώπους να τη μοιραστείς είναι πιρκή.