ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αρρώστησα σοβαρά κ έπρεπε να θεραπεύομαι μερικά χρόνια. Έκανα την χειρότερη μάχη της ζωής μου, μου φαίνεται να βγήκα από πόλεμο. Παράτησα την δουλειά μου όλα για να μπορέσω να συγκεντρωθω στη θεραπεία μου... Δεν νιώθω να ξεκουράστηκα καθόλου. Τώρα κάνει μια χρονιά που προσπαθώ να ξανά κάνω πράγματα πάντα με φόβο κ αποφάσισα να ξαναπάρω σπουδές στα ιατρικά να βοηθήσω κ εγώ ανθρώπους που έπαθαν το ίδιο... δυστυχώς έπρεπε να γυρίσω στους γονείς μου γιατί δεν παίρνω καμιά οικονομική βοήθεια του κράτος λόγος που δεν θέλω να είμαι σε αναπηρία... Το τελευταίο καιρό όμως συνέχεια γνωστούς μου με κρίνουν να μην πάω να δουλέψω, να κερδίσω λεφτά, να μην κάνω τίποτα... Δεν καταλαβαίνω. Οι άνθρωποι έχουν μυαλό ή όχι, σκέφτονται ένα μίνιμουμ? Πώς μπορούν να κρίνουν και να μιλάνε για κάτι που δεν γνωρίζουν? Νόμιζα θα πέθαινα πριν λίγο καιρό ακόμα, προσπαθώ να ξανά βρω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, κουράγιο, κ έχω παρατηρήσεις από άλλους σαν κ δεν έζησα τίποτα! Επειδή θέλω να ξεκουραστώ πριν να ξανά πάρω σπουδές κ δεν κάνω σαν εκείνοι? Τελικά ο αληθινός καρκίνος είναι ο άνθρωπος που σας δηλητηριάζει το μυαλό και την ψυχή γύρω σας στην καθημερινότητα...