ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πηγαιναμε στο ίδιο δημοτικό σχολείο και παραθεριζαμε στο ίδιο μέρος τα καλοκαίρια.Ημασταν παιδικοί φίλοι.Γυρω στα 14 άρχισε να έρχεται ο έρωτας ποτισμένος με επικοινωνια.Βαθια επικοινωνία,απο αυτήν που σε κάνει να νιώθεις περήφανος που είσαι άνθρωπος.Ημασταν μαζί μέχρι τα 18 σε μία σχέση με πολλά σκαμπανεβάσματα, εντάσεις αλλά και ακατανίκητη αδυναμία του ενός να αποχωριστεί τον άλλον.Αλλοτε ήμασταν φίλοι και άλλοτε εραστές. Ωρες ώρες ήθελα να τον σκοτώσω αλλά κάναμε μαζί όλες τις τρελές του κόσμου.Ηταν ο πρώτος που φίλησα.Ηταν ο πρώτος που μαζί του εκανα ερωτα.Περασαμε στην ίδια σχολή,σε άλλες πόλεις και χωρίσαμε.Μετα από ένα εξάμηνο πήρε μεταγραφή και ήρθε αλλά δεν τα βρήκαμε.Και που προχωρούσαμε στη ζωή μας,η έλξη δεν έφευγε.Κάναμε σαν το σκύλο με τη γάτα. Ποτε έστελνε μηνύματα αυτός πότε εγώ.Βγαιναμε κάθε χρόνο και γιορτάζαμε τις επετείους μας.Φιληθηκαμε πολλές φορές αλλά έρωτα δεν κάναμε ξανά.Γραφαμε μελωδίες και στιχους.Βρεθήκαμε ανά διαστήματα και ο ένας και ο άλλος στη θέση να κλαίμε και να παρακαλάμε.Φοβομασταν να είμαστε πάλι μαζί.Καθε φορά που μιλούσαμε ο χρόνος σταματούσε.Ολα ήταν όπως παλια.Ειχα άλλον και πάλι δεν με άφηνε.Ειμαστε στο τέταρτο έτος τώρα.Πριν λίγους μήνες κάναμε μία προσπάθεια να είμαστε ξανά μαζί αλλα φοβήθηκα και έκανα πίσω.Όταν του είπα πως δεν θέλω να συνεχίσω το πήρε ήρεμα μου είπε ότι έχω δίκιο και δεν μου ξαναμίλησε από τοτε.Στην αρχή αυτής της τελευταίας προσπάθειας μου είχε πει ότι αν σταματήσω πάλι να του μιλάω θα κάνει να μου μιλήσει τόσο καιρό που δεν θα θυμάται καν ποια είμαι. Πέρασαν μήνες από τότε.Εγω προσπαθούσα να το πάρω ήρεμα αλλά πριν δυο βδομάδες με έπιασε μία τεράστια κατάθλιψη.Ενιωθα σαν να έβλεπα όλη μου τη ζωή απέξω και σαν να μην είχε κανένα νόημα.Ενιωθα σαν μία μαριονέτα του θανάτου. Δεν μπορούσα ούτε να φάω ούτε να διαβάσω. Ένιωθα θλίψη πανικό και τρόμο.Σημερα κατάλαβα ότι εν μέρει αυτό μου συνέβη επειδή μου λείπει πολύ εκείνος.Αποφασισα όμως να το παλέψω και να μην του μιλήσω.Αν συνεχιστεί αυτή η ψυχική κατάσταση θα παω σε ψυχολόγο όμως σε εκείνον δεν θα μιλήσω. Φοβάμαι μήπως το να τον αφήσω έτσι απλά μετά από όλα αυτά που ζήσαμε είναι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου.Φοβαμαι μήπως στο μέλλον κοιτάω πίσω και θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο που έχασα αυτόν τον έρωτα. Από την άλλη... αν ήταν γραφτό να είμαστε μαζί η αγάπη θα υπερισχυε και δεν θα δημιουργούσαμε όλο αυτό το δράμα.Επισης ειμαστε πολύ διαφορετικοι χαρακτήρες.Παραειναι φιλελεύθερος και ανεξάρτητος για τα γούστα μου.Με τσατιζει που δεν δείχνει την αγάπη του έκδηλα όπως εγώ και που φέρεται σαν να είναι ο λόρδος Βύρων.Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν έχω ιδέα για το ποια από τις δύο εκδοχές είναι η σωστή.Του γράφω κάθε μέρα αλλά δεν του τα στέλνω.τα σβήνω ή τα σκίζω.Ειμαστε τόσο διαφορετικοί και όμως καταβαθως τοσο ίδιοι.Λυπημένη μου αγάπη, Καληνυχτα.(Ελπίζω να μη δει κανένας γνωστός αυτή την εξομολόγηση,την πάτησα.Επρεπε όμως να εξομολογηθώ σε κάποιον γιατί σε όλους μου τους ανθρώπους έχω πει ψέματα ότι δεν με νοιάζει καθόλου και ότι αποτελεί παρελθόν).