ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου ειπαν οτι θα γινεται πιο ευκολο οσο περναει ο καιρος, αλλα ουτε αποψε τα γλιτωσα τα ζαναξ. Καθε φορα που σε κοιταω το βλεμμα σου ειναι παγωμενο. Εισαι τοσο ψυχραιμος. Δινεις και συμβουλες. Ματαια ψαχνω στο προσωπο, στις κινησεις σου ενα ιχνος εστω απογοητευσης γι αυτο που δεν πετυχε. Τιποτα. Σαν να αποδεσμευτηκες απο βαρυ φορτιο. Δε θα σε αφηνα για καμια διαταραχη, για κανενα νοσημα. Θα ημουν εδω. Σημερα μπηκα στο ιδιο ασανσερ μ αυτο που μεσα απ τον καθρεφτη του σ εβλεπα να με φιλας σαν να μην υπηρχε αυριο, σ αυτο που μας ειχαν θαυμασει εκεινες οι Αγγλιδες στο Halloween. Με ποναει που εισαι παντου, στο εστιατοριο που παραγγελνω, στο δρομο που περπαταω, στους φιλους που μιλαω αλλα οχι στη ζωη μου. Εσυ που με κοιτουσες με λατρεια στα ματια, που ετρεμες οταν με κρατουσες. Το χαλασα, ισως, αλλα κι αυτο δεν το ειπες μεσ τεναχωρια αλλα για να διωξεις τις τυψεις απο πανω σου. Εμενες για χαρη μου, ενω σε ρωτουσα διαρκως και παντα μου απαντουσες οτι κανω overthinking. Μου λειπεις, δεν αντεχεται αυτη η πολη, οι ανθρωποι, το μαθημα. Δε με νοιαζει αν με περιτριγυριζουν εκατο, αφου δεν εισαι μεσα σ αυτους. Καθε μερα ξυπναω κι ευχομαι να μην τα ειχα καταφερει. Ποτε πια δε θα ξανακοιταξω απο το παραθυρο μηπως τυχον εφτασες, ουτε θα φιλησεις πριν μπω στο ταξι κι η πορτα του δωματιου μου θα κλεινει χωρις εσενα μεσα. Χριστε μου ποσος πονος.