ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και ναι χρησιμοποιώ ακόμη κασέτες ήχου και ας έχουμε μπει εδώ και 20 χρόνια στην ψηφιακή εποχή.. Η κασέτα έχει «συναίσθημα». Περισσότερο από κάθε άλλο μέσο αναπαραγωγής. Και το συναίσθημα ξεκινάει από τον τρόπο εγγραφής της –«ζεστός», αναλογικός ήχος, που κολλάει ταμάμ με το ανθρώπινο αυτί– φθάνοντας μέχρι την ταπεινότητα του μέσου. Ίσως να εντάσσεται και αυτή (η κασέτα) στο καθημερινό πνεύμα του «χιπστερισμού», σε μιαν απόπειρα επικοινωνίας ας πούμε με το «απλό», το «συναισθηματικό» και το «εύχρηστο». Και τα τρία ισχύουν. Η κασέτα, ακόμη και σε σχέση με το δίσκο βινυλίου, είναι πιο «κατανοητή». Κάτι εγγράφεται πάνω στην ταινία, και, καθώς γυρίζει, τη «διαβάζει» μια κεφαλή. Βλέπεις την ταινία να προχωράει και να μαζεύεται από το ένα καρούλι στο άλλο. Όλα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια σου.Με το CD… βράσε τα. Το ρίχνεις στο player και ούτε ξέρεις τι γίνεται ’κει μέσα. Το ’χασες. Δίοδος laser, υπέρυθρες ακτίνες και άντε να βγάλεις άκρη. Ακούς… δίχως να βλέπεις – εκτός και αν είσαι φραγκάτος κι έχεις κανα Micromega/Trio με διάφανο καπάκι και παρατηρείς το CD να στροφάρει… αλλά και πάλι κρύβονται πολλά..