ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάει ενάμισης χρόνος από τότε που ο αδελφός μου νοσηλευόταν στο Κατ γιατί είχε σμπαραλίασει το πόδι του.Έγω εδίνα καθημερινά το παρών για να τον βοηθάω όσο μπορούσα.Τόσες ώρες περνούσα εκεί μέσα και έτσι γνώρισα τον Κυρίακο.Νοσηλεύοταν ο πατέρας του και ερχόταν τα απογεύματα στο επισκεπτήριο.Εκείνος μου πιασε την κουβέντα νομιζώ.Υπήρχε χημεία και ενα τρακ κάθε φορά που βλεπόμασταν.Εεεέλα όμως που ο αδελφός μου πήρε εξιτήριο και ο εν λόγω νεάρος δεν μου ζήτησε τηλ(ήθελε το ξέρω αλλά νίκησε ο φόβος).Μετανιώνω λοιπόν που δεν ζήτησα εγώ.Μπορεί να μην ταιριάζαμε,μπόρει να ξενέρωνε εκείνος ή εγώ αλλά όπως στις ταινίες αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν τα πράγματα γίνονταν αλλιώς.Εν κατακλείδι εξομολογούμαι ότι δεν θα αφήνω τα πράγματα στην μοίρα τους αλλά εγώ θα παίρνω την μοίρα στα χέρια μου σε ότι αφορά την ζωή μου και τις στιγμές που έχω μπροστά μου να ζήσω.Μια αποφασισμένη