20.4.2017 | 01:03
Καταλαβαίνω ότι τυχαίνει μερικές φορές να σε εκνευρίζω
και σίγουρα έχεις να σε απασχολούν τα προσωπικά σου θέματα που έτσι κι αλλιώς δε συζητάς μαζί μου. Όμως τα πιο μεγάλα λάθη που έκανα μέχρι σήμερα ήταν από αντίδραση πάνω στην αντίδραση. Εφόσον πλέον σου έχω εξηγήσει και δε σου δίνω αφορμές να πιστεύεις ότι ψάχνω να σε αντικαταστήσω, είναι απογοητευτικό για μένα να μου φέρεσαι σαν να κοιτάζω άλλους και να "ψάχνομαι". Η απουσία σου είναι ένα μεγάλο κενό. Χρειάζεται να την καλύψεις κάπως. Έστω πρόχειρα. Με δυο σου λόγια, μια κίνηση, μια πρόθεση, δεν ξέρω, έστω μια ελπίδα να κρατηθώ. Αντ' αυτού διαρκώς με απογοητεύεις. Δε λέω, υπομένεις κι εσύ πολλές φορές τα ξεσπάσματά μου, αλλά δε μου δίνεις πια τις μικρές χαρές που κάποτε μου έδινες. Έχεις κόψει την επικοινωνία. Καταλαβαίνεις ελπίζω πως είναι λάθος να επαιτώ λίγη προσοχή και λίγη αγάπη. Με φέρνει σε υποδεέστερη θέση. Ενώ θα έπρεπε να είμαστε μαζί σ αυτό. Ίσοι. Ερωτευμένοι. Χάνεται με τον καιρό ο έρωτας. Μεταλλάσσεται. Δεν περιμένω ούτε από σένα να με θέλεις σαν να με πρωτογνωρίζεις. Αλλά να με θέλεις όπως σε θέλω κι εγώ. Να ακουμπάς πάνω στην οικειότητα μας και να ξαποσταίνεις. Να ξεδιψάς με την αγάπη μας. Αγάπη μόνο σου ζητάω. Τίποτα άλλο. Σταμάτα να με πληγώνεις. Γιατί έχω πληγωθεί πρώτα όταν αντιδράω άσχημα. Δε θέλω να πω πως φταις εσύ για τα ξεσπάσματά μου. Φταίει που δε βρίσκω πουθενά δικαίωση και βυθίζομαι στα σκοτάδια μου.