ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν απο τρεις μηνες η μανα μου διαγνωστηκε με καρκινο του πνευμονα...δυστηχως οι γιατροι δεν της δινουν πολλες ελπιδες...στο σπιτι επικρατει χαος...δεν εχουμε λεφτα...ο πατερας μου ανερος...η αδερφη μου (2 χρονια μικροτερη απο εμενα) ειναι το κλασσικο στερεοτυπο της εφηβης κοπελας που ασχοληται με γκομενους και βαφει τα νυχια της ενω μιλαει με τις φιλες της στο κινητο..νομιζω πως μεσω αυτου του τροπου προσπαθει να δραπετευσει για λιγο απο την ολη κατασταση...η μανα μου βρισκεται στο νοσοκομειο και προσπαθουμε να παρασχουμε οσα λεφτα μπορουμε για τις χειμιοθεραπειες...ακομα κι εγω...ειμαι 15..εχω πιασει δουλεια σε ενα περιπτερο οπου δουλευω και ταυτοχρονα κανω τα μαθηματα μου...ο πατερας μου λειπει απο το σπιτι...κανει μικροδουλειες και εχει αρχισει να πηγαινει ολο και περισσοτερο στην εκκλησια...εγω εχω καταθλιψη...βλεπω εφιαλτες και εχω και πολλαπλες διαταραχες αγχους...παθαινω κρισεις...επισκεπτομαι εναν ψυχιατρο μονος μου κρυφα ο οποιος δεχτηκε να με βοηθησει χωρις καποιο χρηματικο ποσο για ανταλλαγμα...εχω παρατησει τους φιλους μου και οι καθηγητες ειναι αδιαφοροι που βλεπουν εναν μαθητη σε τετοια χαλια κατασταση...δεν κοιμαμαι καθολου διοτι φροτνισζω την αδερφη μου...μαγειρευω και οταν δεν μπορω κλεβω καμια σακουλα πατατακια απο το περιπτερο που δουλευω...στο μαθημα ου σχολειου με παιρνει ο υπνος..χανω τον ελεγχο...θελω να αφεθω...δεν σκέφτομαι καν αυτοκτονία γιατι δεν μπορω να επιβαρυνω την οικογενεια μου περισσοτερο...ημουν ανθρωπος της επιστημης..πιστευα μονο αποδειξεις και αδιασειστα στοιχεια...τωρα ομως εχω αρχισει και προσευχομαι..για κατι καλυτερο..ομως οι προσευχες μμου δεν φαινονται να τις ακουει ο Μεγαλος εκει πανω...η κατασταση χειροτερευει μερα με την μερα...η μονη θεια και ο μονος θειος που ειχα χωρισαν..βρισκονται και αυτοι σε χαλια κατασταση...ταυτοχρονα πρεπει να επισκεπτομαι και την γιαγια μου η οποια εχει εμφανισει συμπτωματα αλτσχαιμερ...τα χανει με τον καιρο και η μοναδικη γιαγιακα μου...δεν καταλαβαινει βεβαια και πολλα..της μιλαω με τις ωρες και αυτη στο τελος μου λεει οτι ο θεος θα μας προσεχει ολους...απο την τραπεζα φωναζουν για το δανειο του σπιτιου..στο σχολειο μεγαλυτερα παιδια του λυκειου με εκβιαζουν και με χτυπανε..μου κλεβουν τα λεφτα που εχω για να φαω κατι απο το κυλικειο..και επειδη οι γονεις τους ειναι καλοι φιλοι με την διευθυντρια και μαλιστα χρηματοδοτουν και τα εξοδα του σχολειου η διευθυντρια δεν τους κανει τιποτα!!! ΑΑΑΑ!..χτες δοκιμασα πρωτη φορα κανναβη..αλλα δεν αλλαξαν πολλα..δεν καταφερα να ηρεμησω λιγο.....εχω πλεον τρελαθει...δεν υπαρχει κανενας που να καταλαβαινει σε αυτον τον κοσμο?!? κανενας?!? γιατι ειναι ολοι τοσο σκληροι?!? νιωθω πως θα εκραγω! απλα..απλα γιατι? τι εχω κανει και πρεπει να βασανιζομαι ετσι? Για να καταφερω να επιζησω σε αυτην την κοινωνια καθε μερα προσπιουμαι οτι ειμαι μια χαρα..φοραω το ψευτικο χαμογελο μου σαν ρουχο..Μερα με την μερα...νιωθω την σαπιλα αυτου του κοσμου να κατασπαραζει το εσωτερικο μου...σαν..σαν να εχω καταπιει ενα τερας το οποιο προσπαθει να βγει απο μεσα μου τρωγοντας τα σωθικα μου...μερα με την μερα..σαν ενα κτηριο που καταρρεει..και δεν ειναι κανεις διπλα μου για να με ξαναχτισει...