ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 22 χρονών και σπουδάζω σε μια από τις καλύτερες σχολές της Ελλάδας.Βρίσκομαι πλέον στο 4ο έτος και αυτή η σχολή που κάποτε ήταν το όνειρο μου έχει μετατραπεί σε εφιάλτη.Δεν θέλω να ασχοληθώ με κάτι άλλο.Νιώθω πως δεν υπάρχει κάτι για μένα που θα μπορούσα να κάνω σωστά.Είμαι πολύ μόνη μου.4 χρόνια δεν έκανα ούτε έναν φίλο.Το μόνο που κατάφερα σε αυτά τα χρόνια είναι να ανασύρω από τη μνήμη μου όλα αυτά που προσπαθούσα να ξεχάσω και να προσποιηθώ πώς δεν συνέβησαν ποτέ.Εφιαλτικά παιδικά και εφηβικά χρόνια,μοναξιά,χλευασμός και κοροϊδία από τους συμμαθητές μου,ο θάνατος του πατέρα μου και η αδιαφορία της μητέρας μου.Είναι αδύνατον να ξεχάσω.Είμαι ένα άτομο κατεστραμμένο που πλέον μισώ τους ανθρώπους. Από τα 14 μου ή ίσως και πιο μικρή σκεφτόμουν ή σχεδίαζα την αυτοκτονία μου.Αλλά πάντα με σταματούσε η σκέψη πώς το μέλλον μου θα είναι καλύτερο.Δυστυχώς τώρα δεν μπορώ να πω το ίδιο. Πριν 6 μήνες αποφάσισα να επισκεφτώ έναν ψυχίατρο.Μου έδωσε αντικαταθλιπτικά.Αρχίσαμε ψυχοθεραπεία.Όμως δεν άλλαξε τίποτα.Δεν υπάρχει βοήθεια,ούτε λύση.Είναι όλα τόσο αδιέξοδα και μάταια.Προσπαθώ να κρατηθώ και κάθε καινούρια μέρα έρχεται για με σπρώξει ακόμα πιο βαθιά στο σκοτάδι μου.Το πιο τρομερό είναι όταν συνειδητοποιείς πως κανένας πότε δεν σ'αγάπησε,ούτε η οικογένεια σου,ούτε ο κολλητός σου.Κουράστηκα αλλά θα συνεχίσω.Θα κάνω μια καινούρια αρχή.