ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συγχώρεστε το σεντονι Δεν ξέρω τι έχω. Δεν έχω διάθεση για τίποτα, μου αρεσει η στασιμότητα, την έχω συνηθίσει. Τη μια θελω να προχωρήσω την άλλη όχι.θελω να μείνω εδώ που είμαι για χρόνια. Να σταματησω το χρονο. Πιο παλια ειμουν μια χαρα, ειχα ονειρα, πηγαινα γυμναστηριο, χορο, γλωσσες. Τωρα τιποτα. Την πρωτη φορα που άλλαξα δουλειά μου ήρθε πολύ βαρύ. Δεν μπορούσα να ενταχθώ στο καινούργιο περιβάλλον, και έτσι ήρθε η απόλυση. Ένιωσα ανακουφισμένη αλλά και αποτυχημενη. Απο εκείνο τον καιρό είχα δυσκολία ακόμα και να ξυπνησω το πρωί, τα έβλεπα όλα μαύρα. Παίζει να είχα πάθει λίγη κατάθλιψη. Πάνε 5 χρόνια. Ακόμα δεν έχω βρει τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι δεν αξίζω τίποτα. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να σηκωθώ με ευκολία το πρωί. Επίσης κοιτάζοντας το μέλλον δεν με βλέπω με κανέναν, με κανέναν. Με βλέπω μονη μου να μιζεριαζω και δεν με ενοχλεί κιόλας. Η μανα μου λεει οτι εναι επειδη τους εχω αυτους (τους γονεις μου) και τα αδελφια μου που δεν ειναι παντρεμενοι ακομα. Μετα ομως που θα γερασω τι θα κανω; θα μεινω μονη μου; να βλεπω τους τοιχους; και οταν το σκεφτομαι πεφτει η διαθεση μου, δεν θελω να τους χασω. Πάει καιρός να ερωτευτώ. Πάει καιρός να πάω ένα ταξίδι. Απο τη μια ζηλεύω αυτούς που προχωρούν. Απο την άλλη δεν θέλω τίποτα από τη ζωή μου. Ρε παιδι μου δεν με βλέπω σε οικογένεια, καθόλου. Κάθε φορά που μοιράζομαι τις ανησυχίες μου με την οικογένεια μου, μου φωνάζουν όχι από μίσος, το κάνουν για να με συνετίσουν και να προχωρησω. Το καταλαβαινω ομως δεν μπορώ με τις φωνές. Αγχώνομαι. Δεν ξέρω τι να κάνω.. φοβαμαι, φοβάμαι.