ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

εδώ και καιρό. ένας χρόνος και κάτι μήνες που έφυγες. πέντε μήνες από τότε που σε άγγιξα τελευταία φορά. η πόλη φαντάζει τεράστια - πόσος κόσμος, πόση φασαρία, πόση μοναξιά με δέρνει. δεν σου λέω "έλα", δεν σου λέω "πονώ". θα ήθελα απλά να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου και να πάψω να βλέπω τα βράδια αυτούς τους εφιάλτες, να είσαι εσύ το "μάγο οινόπνευμα" της νύχτας. όμως ο καθένας κάνει τις επιλογές του. πού πήγε εκείνο το μοίρασμα; εκείνη η ευθύνη; εκείνο το συγκλονιστικό άγγιγμα του χεριού που βουβά λέει "είμαι εδώ να μοιραστούμε τη χαρά και τη λύπη"; πόση οδύνη να αντέξει ένας άνθρωπος; πόση οδύνη να αντέξει στην κάθε μέρα του; πόση οδύνη να αντέξει στην κάθε μέρα του, όταν αυτή πρέπει να είναι τακτοποιημένη, προγραμματισμένη, ρυθμισμένη; ξέρω, με συμπονείς - ίσως και να λες αλήθεια, ίσως όντως κάπως να με καταλαβαίνεις. αλλά τι μπορείς να καταλάβεις από ένα άδειο σπίτι, από μια πόλη που δε λέει να γεμίσει, από σχέδια που δεν υλοποιούνται, από ξυπνήματα δύσκολα. κατάθλιψη>καταθλίβω=κατασυντρίβω, σπάω με δύναμη.θυμίσου αυτά που μάθαμε. το ρήμα έχει μέσα του την κίνηση, κάποιος ενεργεί και διοχετεύει κάπου το αποτέλεσμα της πράξης του. κάποιος ενεργεί - κάποιος παθαίνει. με κατέθλιψες; όχι. εγώ απλώς έχω κατάθλιψη.κατάθλιψη=ουσιαστικό, λέξη που περιέχει ουσία. τι και αν όλα πλέον είναι άνευ ουσίας; τι και αν ουσία=περιουσία; εμένα δεν μου απέμεινε τίποτα από σένα. α, ναι σωστά, μου απέμεινε: η απουσία σου.