ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παλεύω με τις αγχώδεις διαταραχές και την κατάθλιψη από τα 23 μου.Πλέον είμαι 38.Φάρμακα έχω πάρει μόνο για 6 μήνες αντικαταθλιπτικά πριν 5 χρόνια.Είχα πολύ άγχος με τη δουλειά και αρκετά θέματα με τη μάνα μου. Αρρωστημένη σχέση,πάντα έβαζε το χεράκι της για να μου χαλάσει ότι ευχάριστο υπήρχε στη ζωή μου.Οι έντονες κρίσεις πανικού έκαναν την εμφάνισή τους το 2007 και ήταν σχεδόν καθημερινές. Δεν μπορούσα να λειτουργήσω φυσιολογικά, έτσι πήγα σε ψυχίατρο και ζήτησα βοήθεια.Η θεραπεία πήγε καλά και σε 6 μήνες ένιωθα περδίκι σταμάτησα τα φάρμακα και προχώρησα τη ζωή μου.Παντρεύτηκα έκανα παιδί,οι συγκρούσεις με τη μητέρα μου δεν είχαν τέλος όμως.Μπλέχτηκε και ο άντρας μου στο παιχνίδι αυτό και δυστυχώς χωρίσαμε και μάλιστα ύστερα από πολλούς έντονους καβγάδες.Ένιωθα να βρίσκομαι ανάμεσα σε 2 άγρια αρπαχτικά απ'τη μια η μάνα μου από την άλλη ο άντρας μου.Οι κρίσεις πανικού ευτυχώς δεν εμφανίστηκαν εκείνη την περίοδο της έντασης.Ένιωθα τυχερή που ο θεός με προστάτευε,προστάτευε το μυαλό μου και δεν του επέτρεπε να παίρνει λάθος στροφές.Ήρθε και η ανεργία μαζί με το διαζύγιο αλλά δεν λύγισα,δεν το έβαλα κάτω."έχω ένα υπέροχο μωρό" σκεφτόμουν,άρα έχω χίλιους λόγους για να είμαι δυνατή και να καταφέρω να ξεπεράσω τα προβλήματά μου. Πριν 2μιση χρόνια ξαναφτιάχνω τη ζωή μου. Ένιωσα και πάλι τυχερή που μπήκε στη ζωή μου ένας άνθρωπος με όλη την καλή διάθεση να με στηρίξει με κάθε τρόπο και εμένα και το παιδί μου φυσικά.Η σχέση μου εξελισσόταν θετικά,αλλά η μητέρα μου δεν το έβαλε κάτω.Έκανε πάλι τα πάντα για να με αποθαρρύνει και να με φορτώσει ενοχές.Δεν είχα δικαίωμα να ευτυχίσω, ήμουν μια αποτυχημένη, άρα δεν υπήρχε περίπτωση να μου πάει κάτι καλά."Δεν είσαι ικανή για τίποτα,πάλι διαζύγιο θα πάρεις" ήταν τα λεγόμενά της.Το καλοκαίρι παντρεύτηκα,με το ζόρι ήρθε στην εκκλησία.Η ψυχρότητα της ήταν εμφανέστατη.Ακόμα και να μην γνώριζες την κατάσταση,τα αισθήματα της διαγραφόντουσαν εντονότατα στο πρόσωπό της.Πληγώθηκα πολύ με τη στάση της.Και ενώ όλα στη ζωή μου φαινομενικά μπαίνουν σε μια τάξη ξαφνικά κάνει την εμφάνισή της η κρίση πανικού.Αρχίζω πλέον να νιώθω άρρωστη,δεν έχω κέφι ν'ασχοληθώ με τις δουλειές του σπιτιού μου,ούτε καν με το παιδί μου.Η οποιαδήποτε δραστηριότητα μου προκαλεί έντονο άγχος,νιώθω ότι στο δρόμο θα σωριαστώ κάτω,θα πάθω κάτι κακό και αποφεύγω να βγαίνω μόνη απ'το σπίτι.Υποφέρω από αϋπνίες,μουδιάσματα και αίσθημα κόπωσης.Ένα εσωτερικό αίσθημα φόβου έχει καταβάλλει την ψυχή μου και έπαψα πλέον να νιώθω χαρά.Φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρω να φτιάξω μια ευτυχισμένη οικογένεια όπως ανέκαθεν ονειρευόμουν.Φοβάμαι συνεχώς και θέλω να ξεσπάσω σε λυγμούς,αλλά μόνο ελάχιστα δάκρυα καταφέρνω να χύσω. Λες και στέρεψαν κι'αυτά.Πήρα κάποια lexotanil για να κοιμηθώ κυρίως. Ένιωσα ανακούφιση,αλλά δεν θέλω να τα συνηθίσω. Τα αντικαταθλιπτικά ίσως είναι η μόνη λύση αυτή τη στιγμή.Πρέπει να επισκεφτώ γιατρό σκέφτομαι.Απ'την άλλη τα φάρμακα δεν κάνουν θαύματα αν δεν καταπολεμηθεί η ρίζα που προκαλεί το κακό.Και αυτή η ρίζα είναι η μάνα μου και τα ενοχικά συναισθήματα που μου χρεώνει με κάθε ευκαιρία."Μην της δίνεις σημασία,μην επηρεάζεσαι απ'τα λεγόμενά της" μου λένε οι πάντες. Πώς όμως να το καταφέρω αυτό?? Αφού ο εγκέφαλος του ανθρώπου έχει προγραμματιστεί απ'την βρεφική ηλικία να υπακούει στις εντολές των γονιών πόσο εύκολο και εφικτό είναι ν'αλλάξει κανείς αυτό το πρόγραμμα??? Άν έχετε παρόμοιες εμπειρίες θα επιθυμούσα να τις μοιραστείτε μαζί μου καθώς και τις συμβουλές σας.