ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κατάθλιψη στην επαρχία…Είναι πολύ συνηθισμένο, ειδικά στην επαρχία, η κατάθλιψη να μένει θαμμένη, να μην αναγνωρίζεται ως ασθένεια και να μην υπάρχει στήριξη από κανέναν. Ίσα-ίσα οι πιο κλειστοί χαρακτήρες ή όσοι αντιλαμβάνονται ότι έχουν κάποιο θέμα, που ξεπερνά την γενική απογοήτευση κι οργή για την κρίση και τις συνέπειές της(π.χ. ανεργία, οικονομικά προβλήματα) κι έχει κι άλλους λόγους εμφάνισης, π.χ. επιληψία ήπια έστω, για την οποία απαιτείται δια βίου φαρμακευτική αγωγή(επίσης κρατιέται αυτό μακριά από πολλούς συγγενείς), περιθωριοποιούνται κι επειδή δεν υπάρχει κάποιο συμφέρον απ’ αυτούς, λόγω οικονομικής δυσχέρειας ή άλλα ενδιαφέροντα ή κάποια ζήλια για τυχόν γνώσεις, αλλά χωρίς επίδειξή τους από το άτομο που πάσχει και, κυρίως, το γνωρίζει. Τα άτομα αυτά είναι από αδύναμοι ως κατώτεροι. Υφίστανται ρατσισμό και διάκριση από άτομα που δεν μπορεί να αποφεύγει για πολύ, συναντά πάρα πολύ δε συχνά κι ειδικά σε γιορτές. Ο εφιάλτης του ατόμου με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι οι οικογενειακές μαζώξεις και τραπέζια. Η δήθεν οικογένειά του τον αφήνει μόνο στο πλήθος, αδιαφορεί επιδεικτικά ακόμα και να τον κοιτάξει και να συζητήσει μαζί του. Ακόμα-ακόμα ξεχνιέται όταν είναι η σειρά προσφοράς ενός γλυκού. Και μετά φταίει από πάνω επειδή δεν μιλά, δεν εκφράζεται για τα θέματα που συζητιούνται, τα οποία είναι ή πολιτικά, με γνήσια έκφραση νεοελληνικής πολιτικής σκέψης για βόλεμα σε θεσούλα, ή κουτσομπολιό για τον περίγυρο και απόντες συγγενείς ή συγχωριανούς. Στην επαρχία, το αστικό κέντρο, μικρό, και τα γύρω χωριά όλοι ξέρουν όλους κι όλοι έχουν άποψη για όλη την ζωή και τον χαρακτήρα και τις επιλογές όλων. Και θεωρούν τον πιο αδύναμο χαρακτήρα τεμπέλη, μαλθακό ως κι ηλίθιο. Αυτό δεν το λες και bullying; Θεωρούν, αν είναι, πολύ συχνό, άνεργος, ότι απλά δεν προσπαθεί αρκετά και… βολεύεται στο πατρικό σπίτι και σε άχρηστες δραστηριότητες. Είναι γελοίο, κουραστικό να μπορείς να είσαι ελεύθερος κάποιες ώρες στο γυμναστήριο ή κάνοντας βόλτα μακριά από το ασφυκτικό περιβάλλον του σπιτιού και μετά να λυπάσαι που επιστρέφεις εκεί αναγκαστικά. Είναι απόδειξη ότι δεν είσαι αντικοινωνικός, γιατί μιλάς με μη συγγενείς και σου λένε και μια καλή κουβέντα. Είναι τόσο δύσκολο να διώξεις στην ελληνική επαρχία τοξικά άτομα με τα οποία η κακή τύχη σε ενώνει δια βίου με συγγενική σχέση α’ ή β’ βαθμού. Και να σου χαλάνε και, αυτοί το αίμα σου, τις γιορτές! Δεν έχω περάσει καλές γιορτές Πάσχα ή Χριστούγεννα ποτέ εξαιτίας τους. Κι έχουν όλοι άποψη για την προσωπική κι επαγγελματική μου ζωή. Χωρίς να ξέρουν ούτε το βιογραφικό μου, ούτε τα προσόντα που δεν μπαίνουν σ’ ένα βιογραφικό, τα ενδιαφέροντά μου, τα θέλω μου από την ζωή, τα τυχόν χόμπι μου και τις απόψεις για διάφορα σύγχρονα θέματα. Δεν θα τους άρεσε ο τρόπος που αντιμετωπίζω ζητήματα ταμπού ακόμα και για πάντα στην ελληνική οικογένεια, όπως ομοφυλοφιλία, θρησκείες, περιβάλλον, πολιτική, ιστορία, περιβάλλον κ.λπ.. Δεν είμαι μαλθακό, κατώτερο ον όπως θεωρεί η οικογένειά μου. Απλά αυτοί έχουν στενούς ορίζοντες, είναι καλοί, αλλά θεωρούν ότι πρέπει να επιστρέψω όσα μου παρείχαν, υλικά και άλλα, με χρήμα στο σπίτι. Αν τους δώσω πίσω τα λεφτά που ξόδεψαν 3 δεκαετίες τώρα θα τους ευχαριστούσε. Αν μπορούσα να με συντηρώ και να ζω μόνη μου, ας έκανα ό,τι ήθελα. Τώρα μόνη εναλλακτική είναι ή μεροκάματο, πολύ δύσκολο στην επαρχία, ή να παντρευτώ. Είναι τρομερός ο ρατσισμός και το στίγμα στην επαρχία ή «αστεφάνωτη» μετά τα 30. Δεν σταματούν να σου εύχονται, όχι υγεία και τύχη, αλλά «μ’ έναν καλό γαμπρό» ή «του χρόνου παντρεμένη». Ακόμα ανύπαντρη είναι η 1η τους ερώτηση. Πλήρης αδιακρισία. Ξέρω ότι έχω θέμα που ξεπερνά την αγανάκτησή μου για την κρίση και την ανεργία, αλλά δεν αξίζει σε κανέναν να του φέρονται έτσι. Και να μην τον καταλαβαίνουν. Δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τον ίδιο μου τον αδελφό. Ποτέ δεν με αντιμετώπισε ως ίση. Έβγαλε όλο το άγχος του μέσα στις γιορτές. Φοβάμαι να ψελλίσω έστω μια λέξη μπροστά του. Με ταπείνωσε μπροστά σ’ όλη την οικογένειά μου, στην γιορτή των γονιών μας, τα Θεοφάνεια, επειδή του πρόσφερα κεφτεδάκια με τα χέρια μου, πλυμένα πριν ένα λεπτό, λέγοντας, υπονοώντας ότι είναι βρώμικα. Δεν θα πάρω από τα χέρια σου. Μου φερες φαί με τα χέρια, είσαι καλά; Έχει δέκα και χρόνια να μου μιλήσει ευγενικά. Και ΠΟΤΕ, είμαστε κοντά 35 ετών, δεν έχουμε συζητήσει. Δεν γνωριζόμαστε καλά-καλά. Αυτός είναι ο κοινωνικός κι ο αποδεκτός από την οικογένεια. Του μιλάνε όλοι οι συγγενείς. Πάντα αισθάνομαι παρίας ειδικά όταν γιορτάζουν όλοι. Ευχαριστιέμαι την μοναξιά μου. Έχω ένα ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ μονίμως που τους βγάζει όλους από την ζωή μου. Η οικογένειά μου, αυτή η τυπική ελληνική οικογένεια, με κάνει να αισθάνομαι Forrest Gump, με τα σίδερα στα πόδια, που δεν βγαίνουν με τίποτα όμως. Είναι χειρότερη πίεση κι άγχος αυτό και μου στερεί σκέψη για το άμεσο παρόν και, βέβαια, το μέλλον. Έχω όνειρα, αγαπώ την ζωή, αλλά όλο αυτό που συμβαίνει με έχει βγάλει εκτός οικογενειακής ζωής, δεν αντέχω τις υποχρεώσεις, τα πρέπει της. Έχω προσόντα, γνώσεις που ξεπερνούν πολλών στην οικογένεια. Ανοικτούς ορίζοντες. Κι όμως, σε αντίθεση με πολλούς συγγενείς, δεν έχω ταξιδέψει, δεν έχω βγει ποτέ εκτός πόλης, εκτός από μερικές επισκέψεις σε πόλεις μεγάλες, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, μόνο για κάποια ιατρικά θέματα, που ευτυχώς ξεπεράστηκαν. Μακάρι να με καταλάβαιναν. Κι μόνο να μάθουν ότι ζήτησα συμβουλές από ειδικό, μπορεί να υποστώ και βία, λεκτική σίγουρα. Και μάλλον θα γίνω θέμα κουτσομπολιού και το στίγμα είναι ανυπόφορο αν διαφέρεις στην επαρχία. Όμως δεν την παλεύω άλλο. Όνειρό μου είναι τα ταξίδια, το blogging, να δουλέψω σε site για θέματα ιστορικά, σχετικά όμως με την τρέχουσα επικαιρότητα, για ιστορίες, αφιερώματα σε ταινίες, μουσική, τέχνη. Μόνο που το νεοελληνικό όνειρο είναι μια θεσούλα στο δημόσιο. Εμένα τέτοιες δουλειές θα μου έδιναν εισόδημα, αλλά είναι εφιάλτης.Υ.Γ.: το βιογραφικό ΔΕΝ αποστέλλεται για δουλειά, αλλά για να δείτε ότι έχω προσόντα, δεν είμαι βολεμένη με πτυχίο.