ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε απο την ίδια πόλη..αυτός όμως σπουδάζει εξωτερικό. Με περνάει 4 χρόνια όμως είχαμε μια χημεία μεταξύ μας. Μιλούσαμε με τις ώρες μέσω μηνυμάτων ή στο skype. Ήταν τόσο όμορφα. Πίστευα πως δε θα τελειώσει ή τουλάχιστον δε θα με πληγώσει. Το πίστευα αυτό γιατί ήξερε πως δεν θα μπορούσα να ξαναπληγωθώ (και δεν εννοώ γκομενικά). Περνούσαν όμορφα οι μήνες, ερχόταν πίσω, πηγαίναμε βόλτες όμως ποτέ δε βιαστήκαμε, ποτέ δε μου ζήτησε κάτι παραπάνω απο αυτές τις αγκαλιές που καθόμασταν ώρες και μιλούσαμε και γελούσαμε. Την τελευταία φορά που έφυγε όμως, κάτι είχε αλλάξει. Κάτι δεν ήταν ίδιο. Δεν ήμασταν όπως πριν είχε αρχίσει να κλίνεται στον εαυτό του. Θα μου πείτε τι περίμενες; Είχατε τεράστια απόσταση! Ναι ισχύει, υπήρχε μεγάλη χιλιομετρική απόσταση αλλά κάναμε τα πάντα για να μη χαλάσουμε αυτό που είχαμε! Τελικά μετά απο κάποιες μέρες μου είπε πως πρέπει να το σταματήσουμε όλο αυτό. Πως δεν θα το αντέξει μετά. Δεν αντέχει να έρχεται και να φεύγει και να μένει μόνος του. Προτιμάει να μη ξαναέρθει για να μη πληγώνετε κανείς! Το δέχτηκα! Δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν ήθελα να του στερήσω τίποτα και ούτε να τον κρατήσω με το ζόρι. Ένιωθα τόσα πολλά για αυτόν που δεν άντεχα να τον βλέπω στεναχωρημένο.Πέρασε ένας χρόνος και 4 μήνες απο τότε..έμαθα ότι είχε βρει άλλη κοπέλα. Ισως να την ήθελε περισσότερο, ίσως και όχι. Παρ'όλα αυτά όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει απο αυτά που ένιωθα για εκείνον. Κανείς δε κατάφερε να με κάνει να ξεχάσω. Έρχεται μια με δυο φορες τον χρόνο πίσω στην πόλη μας και ακόμα νιώθω το ίδιο σφίξιμο κάθε φορά που τον κοιτάω, κάθε φορά που τον βλέπω τυχαία. Αυτό το πράγμα που νιώθεις και νομίζεις πως αγχώνεσαι. Τις αναμνήσεις που έρχονται στο μυαλό..όχι ότι έφυγαν και ποτέ..