ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ήμασταν μαζί 2,5 χρόνια. χωρίσαμε άσχημα, δεν πήγαινε καιρό, άλλα πράγματα θέλαμε, του το είπα εγώ πρώτη, λέω να το αφήσουμε, συμφώνησε, αλλά καυγαδίσαμε εν τέλει.. οκ, λέω, έφυγα, είχα να τον δω μισό χρόνο, να του μιλήσω ή να ακούσω το οτιδήποτε για αυτόν... τον πήρα τηλέφωνο όμως τώρα, για κάποιο λόγο μου έλειπε, ήθελα να του μιλήσω, δεν το σκέφτηκα και πολύ, μιλήσαμε, τελικά ήθελε κι αυτός να μου μιλήσει, βγήκαμε 2-3 φορές να συζητήσουμε αλλά την τελευταία φορά δε μείναμε μόνο εκεί... ήθελα, δεν το μετανιώνω, αλλά τώρα πάλι δε μιλάμε, εγώ θέλω να του μιλήσω, αλλά δεν το ξανακάνω...παραδόξως ό,τι έγινε είχε συναίσθημα, ήταν όπως παλιά, αλλά αυτός ο άνθρωπος είναι μίζερος, απαισιόδοξος, 3 χρόνια που τον ξέρω δεν έχει κάνει καμία αλλαγή, στάσιμος, δε ξέρει τι είναι η αγάπη.. εμένα λέει ότι με αγαπάει, εγώ πάλι πιστεύω ότι δεν ισχύει αυτό. ναι οκ ήταν ερωτευμένος, αλλά για λίγο, μετά όμως σταμάτησε να με διεκδικεί και να προσπαθεί για μένα, κάποιες φορές φαινόταν σαν να μην την ήθελε αυτή τη σχέση, δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του, μπήκε όμως σε σχέση... εγώ άργησα να τα καταλάβω όλα αυτά, ξέρετε τι είναι να θέλετε να κοιμηθείτε με το αγόρι σας ένα βράδυ κι αυτός να προτιμάει να μείνει μόνος του; ποιος το θέλει κάτι τέτοιο; ευτυχώς δε με πήγαινε πίσω στη ζωή μου, αλλά τι να την κάνω τέτοια σχέση; επίσης ακόμα και τώρα βλέπω πόσο τον νοιάζομαι κι αυτός πόσο αδιάφορος είναι, το κακό βέβαια είναι ότι ούτε τον εαυτό του αγαπάει.. συγγνώμη ζητάω απ'τον εαυτό μου που μετά από 6 μήνες έκανα ξανά κάτι, αλλά δε θα επαναληφθεί, δεν το θέλω αυτό για μένα, θα ντραπώ πολύ αν γίνει κάτι τέτοιο, θα στεναχωρηθώ, θα απογοητευτώ...