ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οταν ημουν 18 δεν ηξερα τι ηθελα. Ηθελα απλως να περναω καλα με τις παρεες μου,να ζω τη ζωη μου. Δεν ειχα μυαλο στο κεφαλι,ημουν ανωριμη. Δεν ημουν ιδιαιτερα καλη μαθητρια κι ετσι δεν εγραψα ιδιαιτερα καλα,περασα ομως σε μια καποια σχολη αλλα δε μου αρεσε καθολου και μετα απο 2 χρονια τα παρατησα. Πηγα επειτα σε καποιο ιεκ μονο και μονο για να καταλαβω αργοτερα πως εχασα αλλα 2 χρονια απο τη ζωη μου,αφου δε με βοηθησε πουθενα και το χαρτι δεν αξιζει τιποτα. Δουλεια δε μπορω να βρω,δε ξερω να κανω τιποτα και καταλαβα πως μονο με ενα πτυχιο πανεπιστημιου εχεις ελπιδα να κανεις κατι. Μην εχοντας πλεον την οικονομικη δυνατοτητα να φυγω σε αλλη πολη ξανα για να σπουδασω,δινοντας παλι πανελλαδικες εστω κι αργα με πιο πολυ μυαλο αυτη την φορα,εκανα αιτηση στο ΕΑΠ για σπουδες απο αποσταση. Με δεχτηκαν στον ελληνικο πολιτισμο,οπου δηλωσα καθως μου αρεσουν οι ανθρωπιστικες σπουδες κι οτι εχει να κανει με φιλολογικα μαθηματα. Στην αρχη χαρηκα ,αφου εχω καθε καλη διαθεση πλεον να στρωθω στο διαβασμα και να τελειωσω. Ομως αρχισα να σκεφτομαι στη συνεχεια πως αυτο ισως θα ειναι ενα πτυχιο χωρις αντικρυσμα,δεν εχει καν συγκεκριμενα επαγγελματικα δικαιωματα κι οτι παλι δε θα μπορω να βρω δουλεια και παλι η ανεργια θα με φαει και θα χασω αλλα 4+ χρονια απο τη ζωη μου,δηλαδη θα φτασω 30 και δε θα εχω κανει τιποτα απολυτως. Δε ξερω τι να κανω πλεον,στεναχωριεμαι πολυ για ολα τα λαθη που εχω κανει κι η μονη επιλογη για σπουδες που μου εχει μεινει ειναι πραγματικα αυτην,αλλα φοβαμαι πως παλι τιποτα δε θα κανω και θα εχω ενα αχρηστο πτυχιο. Σκεφτομαι την πιθανοτητα μεταπτυχιακου μετα απο αυτο,αλλα και παλι μετα απο μια τετοια σχολη πανω σε τι μπορεις να κανεις μεταπτυχιακο; Αξιζει τελικα αυτην η προσπαθεια ή θα ειναι απλα για αλλη μια φορα χασιμο χρονου και χρηματων ; Δεν αντεχω αλλη μια αποτυχια,δεν αντεχω να ξυπνησω 30 και να μην εχω κανει τιποτα σωστο στη ζωη μου...