ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σαν εφηβη ημουν υποδειγμα παιδιου. Ησυχη, αριστη μαθητρια, δεν τσακωνομουν ποτε με τους γονεις μου. Ημουν το παιδι που καθε γονιος θα ηταν περηφανος να εχει. Η μεταβαση απο την παιδικη ηλικια στην εφηβεια ηταν απολυτα ομαλη, δεν εζησα αυτα που ακουω απο πολλους γονεις περι επαναστασεων, προσπαθεια ανεξαρτητοποιησης των παιδιων τους κλπ. Παντα ακουγα πιστα τους γονεις μου κ ποτε δεν υπηρξε καμια κοντρα μεταξυ μας.Και παμε στο σημερα. Ειμαι 26 χρονων, με μια καλη δουλεια που εχει προοπτικες ( οσο μπορει μια δουλεια να εχει προοπτικες στην Ελλαδα του σημερα!). Ζω με τους γονεις μου ακομη. Τα τελευταια χρονια νιωθω οτι περναω την εφηβεια μου. Ταακωνομαι παρα πολυ μαζι τους, σε σημειο να μου λενε δεν ντρεπεσαι ολοκληρη γυναικα να στεναχωρεις τη μανα σου πχ? Εγω το κατανοω μεν, δεν με πολυνοιαζει δε. Θελω να επιβαλω συνεχως τη γνωμη μου, παντα θα πω την τελευταια κουβεντα κ θελω να οριζω τα παντα μεσα στο σπιτι. Αμφισβητω διαρκως τα λεγομενα των γονιων μου, εκμηδενιζοντας πολλες φορες αυτα που λενε, και καθημερινα το σπιτι θυμιζει Κοσοβο. Και το περιεργο ειναι ξαναλεω οτι ειμαι σε θεση να αντιληφθω οτι το σουσουρο το δημιουργω εγω, αλλα δε με ενδιαφερει. Αυτο που με ενδιαφερει ειναι να επαναστατω κ να επιβαλλομαι. Ενδεχομενως μια λυση θα ηταν να πηγαινα να μεινω καπου μονη μου, αλλα ακομα δεν ειμαι πληρως οικονομικα ανεξαρτητη.Τι πιστευετε για ολα αυτα? Μηπως πρεπει να με δει κανενας γιατρος? Προβληματιζομαι πολυ εντονα τελευταια....Ευχαριστω.