ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φτάνεις εκεί κάπου 30-35 και, ενώ αλλιώς είχες φανταστεί τη ζωή σου, τα πράγματα δεν είναι όπως τα περίμενες. Ναι, η δουλειά πάει καλά (για τα δεδομένα της εποχής, τουλάχιστον), ναι, έχεις συγγενείς και φίλους που σ’ αγαπάνε και τους αγαπάς (αν και οι περισσότεροι πια έχουν σχέσεις ή οικογένεια και δεν τους βλέπεις όσο θα ήθελες), έχεις τα ενδιαφέροντά σου, σε γενικές γραμμές κάνεις τα πράγματα που σου αρέσουν και είσαι τυχερός γι’ αυτό. Κάτι λείπει, όμως. Λείπει ένας άνθρωπος δικός σου να τα μοιραστείς. Ένας σύντροφος. Κάποιος να γυρίζετε μαζί το βράδυ στο σπίτι, να κοιμάστε αγκαλιά και να βγαίνετε βόλτες τις χειμωνιάτικες Κυριακές. Να κάνετε σχέδια. Να είστε ο ένας το καταφύγιο του άλλου, να τσακώνεστε, αλλά να περνάει. Να μπορείτε, αλλά να μη θέλετε να ζήσετε ο ένας χωρίς τον άλλο. Να μαζεύετε λεφτά για κανένα ταξίδι και να περνάτε βραδιές με φίλους, φαγητό και επιτραπέζια. Ξέρω πως μάλλον δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι, ξέρω πως φυσικά υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από αυτό, τα ξέρω και τα σκέφτομαι όλα αυτά, αλλά αυτό μου λείπει. Κάτι τόσο συνηθισμένο και κάτι τόσο δύσκολο. Πολυφορεμένο, αλλά ισχύει: Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας/ κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,/έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,/ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,/κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,/έστω και μια φορά;/είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή/για τους απεγνωσμένους;