ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε βράδυ με συντροφεύει η νοσταλγία. Σήμερα είπα να μοιραστώ τις σκέψεις μου, γιατί δεν είχα σε κάποιον αλλον να τις πω. Μερικές φορές χάνομαι σε έναν αλλον κόσμο που φαντάζει όμορφος, μα οχι πραγματικός. Πριν λίγο καιρό ηρθα αντιμέτωπη με την πραγματικότητα, όταν είδα ότι οι φίλοι μου με άφησαν στην πιο δύσκολη στιγμή μου, όταν οι γονείς μου δεν ενδιαφέρθηκαν για την κατάσταση μου, και όταν ο άνθρωπος που αγαπούσα με άφησε. Και από ολα αυτά, όσο περίεργο και αν σας φαίνεται με πλήγωσε εκείνος ο άνθρωπος, που πίστεψα σε αυτόν. Πέρασε καιρός, αρκετός μπορώ να πω, τώρα θα έπρεπε να έχω καταλάβει; Να έχω συνεχίσει; Μάλλον. Μα η φάση μου είναι πολυ περίεργη και την περνάω μόνη. Φυσικά δεν βγάζω παραέξω την θλίψη που έχω μέσα μου, προσπαθώ να δείχνω «καλα», αλλά μέσα μου νιώθω πως καταστρεφομαι, αν δεν έχω καταστραφεί ήδη. Και αν με σκεφτώ πριν έναν χρόνο ολα φαντάζουν τόσο διαφορετικά, βλέπω ένα διαφορετικό άτομο, με χαρακτήρα, με εγωισμό, με αξιοπρέπεια, ένα υγιές άτομο. Ολα αυτά καταστράφηκαν πριν λίγους μήνες και δεν κανω τίποτα για αυτό. Δεν ξέρω αν ακούγεται χαζο αλλά είπα πως θα πω τις σκέψεις μου και ότι νιώθω. Νιώθω ότι άφησα ένα άτομο που αγαπούσα πολυ να με κανει ότι θέλει. Και ενώ με θυμάμαι στην αρχή της σχέσης να αμφισβητώ αν ταιριάζω με εκείνον, και να έχω εγωισμό, κατέληξα να παρακαλάω για λίγη σημασία, και για λίγη παρουσία όταν την είχα ανάγκη. Έριξα τον εγωισμό μου και έδωσα όση αγάπη είχα, και δεν το μετανιώνω αλήθεια, γιατί θα το ξαναέκανα, μα για κάποιον που θα έκανε το ίδιο. Και από ολα αυτά, δεν με πλήγωσε ότι με άφησε, αλλά το πως. Όλοι χωριζουν και είναι λογικό, αλλά το πως μου φέρθηκε θα μείνει. Οχι στον χωρισμο, και στη σχέση, αλλά τον συγχωρουσα και προχωρούσα, γιατί το έλεγα, πως θα είμαστε μαζί και μπορούμε να τα φτιάξουμε ολα. Πραγματικά δεν θα ξεχάσω τις φορές που του μιλούσα και φώναζα από τον άνθρωπο μου να καταλάβει, και ένιωθα πως μιλάω σε έναν τοίχο. Είχα ξαπλώσει στο πάτωμα και έκλαιγα για ώρες, γιατί δεν ένιωθα εκεί εκείνον τον άνθρωπο, δεν ήταν ο ίδιος, δεν νοιαζόταν για εμένα. Εκείνος ο πόνος πραγματικά με στοιχειώνει. Και ερχόμενη στο τώρα, ο πόνος δεν έχει φύγει, και ακόμα απορώ πως το έκανε; Και κάθε βράδυ βλέπω εφιάλτες, και το μυαλό μου δεν ηρεμεί ποτε. Ζούσα σε έναν δικό μου κόσμο λογικά, δεν έβλεπα καθαρά. Και πάλι, του εύχομαι τα καλύτερα.