ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φετος εδινα πανελληνιες και επειδη ειχα υψηλους στοχους και διαβαζα πολυ, δεν μπορουσα να απαλλαγω απο το αγχος. Το αγχος εφερνε καυγαδες αρχικα με τη μητερα μου και υστερα με τις φιλες μου. Τιποτα το σπουδαιο, απλα 2-3 ξεσπασματα πανικου με κλαματα. Ξερω οτι επρεπε να συγκρατουμαι, οτι δεν μου εφταιγαν εκεινες αλλα δεν αντεχα. Πνιγομουν. Ηθελα οσο τιποτα να περασω στην ιατρικη. Και ισως ηταν εγωιστικο να θελω να μου δειξουν λιγο κατανοηση, να με καταλαβουν. Ηξερα οτι ολοι ειχαν το αγχος τους αλλα πραγματικα διαβαζα τοσες ωρες που δεν ημουν σε θεση να σκεφτω ξεκαθαρα και να το αντιμετωπισω ψυχραιμα.Μια μερα ειχα εναν πολυ μεγαλο καυγα με τη κολλητη μου. Ξεκινησε ουσιαστικα απο κατι χαζο, αλλα μετα εκεινη μου κρατουσε μουτρα ενω νωριτερα τα ειχαμε "βρει". Με αγνοουσε και ηταν διαρκως ψυχρη μαζι μου. Μια αλλη φιλη μου με πληροφορησε οτι πισω απο την πλατη μου με χαρακτηριζε "υπερβολικη" και ελεγε οτι εχω αλλαξει. Ηξερα οτι ηταν αληθεια, ηθελα μονο λιγη κατανοηση. Μπροστα μου δεν γυρισε να πει κατι. Κι αυτο με πληγωσε περισσοτερο απο ολα.Γυρνουσα σπιτι και εκλαιγα με τις ωρες. Ημουν πολυ στενοχωρημενη και θυμωμενη με τη φιλη μου, αλλα κατηγορουσα και τον εαυτο μου για την αδυναμια μου να μην συγκρατω τα συναισθηματα μου. Για αρκετους μηνες περα απο κατι λιγα που ειχα αναφερει στη μητερα μου για το συμβαν, δεν ειχα μιλησει σε κανεναν αλλο. Δεν ηθελα να αναμειξω τις αλλες φιλες μας. Το κρατησα λοιπον ολο μεσα μου. Μισησα τον εαυτο μου. Προσπαθησα να τον βλαψω.Τελικα πηρα την αποφαση και της μιλησα για το πως ενιωθα, χωρις να αναφερω αυτα που ακουσα απο την αλλη φιλη μου, ουτε την προσπαθεια μου να βλαψω τον εαυτο μου. Μου ζητησε συγγνωμη, ειπε οτι δεν θυμοταν οτι μου κρατουσε μουτρα. Την αγαπουσα και ελλειπε απο τη ζωη μου και ετσι τη συγχωρεσα. Τα πηγαιναμε αρκετα καλα, επανερχομασταν στα παλια, αλλα ενα κομματι του εαυτου μου αρνιοταν να την εμπιστευτει. Ακομα το κανει. Ακομα νιωθω πληγωμενη και δεν μπορω να το ξεπερασω. Η αληθεια ειναι οτι μιλουσαμε κανονικα ,πηγαμε και διακοπες μαζι (ειμασταν μεγαλη παρεα), αλλα ορισμενα συναισθηματα κατα καιρους επανερχονται και εκεινη καταλαβαινει οτι δεν ειμαι καλα. Αλλα τι να της πω; Τι αλλο μπορω να της πω; Την αγαπω πολυ αλλα το να συγχωρεσω τα παραπονα που εκανε για μενα πισω απο την πλατη μου ειναι περα απο τις δυναμεις μου. Ειναι παραλογο αυτο;