19.1.2020 | 03:43
κείμενο από έναν πονεμένο, οχι ποιητή.
Μερικές φορές κάθομαι στον καναπέ μου στις 3 τα ξημερώματα, ανάβω τσιγάρο. Και σκέφτομαι, χαμόγελα, αγκαλιές, φιλιά, ταξίδια, συζητήσεις. Έως ότου φυσηξω τον καπνό και δω ότι είναι ο μόνος που γεμίζει αυτό το άδειο δωμάτιο. Μια ξεπέτα, πέντε γνωστοι απτή σχολή δεν γεμίζουν τίποτα παρά μόνο το τώρα του στιγμιαίου παρελθόντος. Το αιώνιο τώρα που με βασανίζει, είναι άδειο. Και μέχρι να το συνειδητοποιησω καλά καλά.. μπιπ μπιπ το ξυπνητήρι.. κιόλα πάλι απτην αρχή.
0
