ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι κοπελα-γυναικα καλυτερα,29 χρονων.Ποσο γρηγορα περνανε τα χρονια...Αλλα οταν ζεις ομορφα κανεις πραγματα και εξελισεσαι δεν ειναι κακο.Εχω πεσει σε τελμα.Δεν κανω τιποτα.Δε δουλευω,εχω παει σε πολλες συνεντευξεις,μερικες μου φανηκαν στημμενες.Οτι ειχαν βρει ηδη ατομα και βαζαν αγγελιες ετσι.Σκετη κοροηδια.Ακομα ψαχνω αλλα κουραστηκα,το θεωρω ματαιο. Καθομαι στο σπιτι και δεν κανω τιποτα.Ουτε να ξεκινησω καποιο χομπυ παιρνω την αποφαση.Ισως γιατι συνεβησαν καποια γεγονοτα που με κατεβαλλαν,ισως γιατι ενθουσιαζομαι στην αρχη και μετα τα παραταω.Δε βγαινω συχνα,απο τη ζωη μου περασαν πολλες φιλες.Πληγωθηκα απο κολλητες γιατι τα εδινα ολα στη φιλια.Προσπαθουσα να ειμαι υπομονετικη,ειλικρινης,να ειμαι εκει στις δυσκολιες τους.Αλλα καταλαβα πως δεν αξιζε να ειμαι τοσο καλη.Δεν εχω κουραγιο να γνωριζω νεα ατομα,να βγαινω με μεγαλες παρεες.Δε με πειραζει ομως.Αυτο θελω να κλειστω στο καβουκι μου.Νιωθω καλα εκει μεσα.Δε θελω να βουλιαξω τελειως.Προσπαθω να σηκωνομαι καθε μερα απο το κρεβατι.Να περπαταω μονη μου,να ψωνιζω..Λεω δε θα με λυγισει κανεις.Δε θα πεσω σε καταθλιψη ακομα και αν δε συμβαινει τιποτα καλο στη ζωη μου.Αλλα νιωθω μεγαλη ψυχολογικη κουραση.Δυστυχως.