ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε μαζί 10 χρόνια και έχουμε ένα παιδάκι εδώ και λίγους μήνες. Η ευτυχία μου πλέον είναι το παιδί μου. Ο άντρας μου έχει απομακρυνθεί εντελώς. Το σεξουαλικό δε, από την εγκυμοσύνη ήδη είχε στερέψει. Προσπαθώ συνέχεια, εδώ και μήνες. Στην αρχή σκέφτηκα ότι με απατάει. Όλη μέρα είναι σπίτι-δουλειά, μπροστά στην Τν μονίμως. Καμία αλλάγή ρουτίνας, καμία όρεξη για τίποτα. Καμία ύπαρξη ζωής, απλή επιβίωση. Δεν ξέρω τι να κάνω πια. Νοιώθω τεράστιο κενό μέσα μου. Δεν νοιώθω γυναίκα μαζί του. Νοιώθω ότι απλά είμαστε γονείς. Του μιλάω και είναι σαν να μην με ακούει καθόλου. Κουράστηκα να παρακαλάω για σεξ (κοντεύει ένας χρόνος που δεν κάνουμε κάτι), κουράστηκα να παρακαλάω να βγούμε μια απλή βόλτα να περπατήσουμε, κουράστηκα γενικά. Δεν κάνουμε τίποτα μαζί σαν ζευγάρι. Όλα μόνη μου. Τα έχω συζητήσει άπειρες φορές μαζί του και πρότεινα να πάμε σε κάποιον ειδικό. Καμία αλλαγή. Το απόλυτο κενό. Τον αγαπάω, προσπάθησα πάρα πολύ για όλα γιατί ήθελα να είμαστε καλά. Αλλά δεν φτάνει μόνο ένας. Έφτασα σε σημείο να του πω να χωρίσουμε. Μου είπε ότι δεν θέλει να χωρίσουμε. Μιλάω με κάποιον εδώ και μήνες, του έχω πει τα πάντα. Μια απλή επικοινωνία και τίποτα παραπάνω. Ένοιωσα επιτέλους ότι κάποιος με υπολογίζει. Του είπα ότι θα προχωρήσω μόνη μου, και το μόνο που έδειξε ήταν απάθεια. Δεν αντέχω άλλο. Έχω βυθιστεί στο απολυτο κενό, ίσως και στην καταθλιψη. Το μόνο που μου δίνει πλέον δύναμη είναι το παιδί. Θέλω να ξανανοιώσω γυναίκα, θέλω να ζήσω απλές στιγμές και κυρίως ΖΩΝΤΑΝΗ. Θα ήθελα να πάω σε ψυχολόγο αλλά δυστυχώς δεν έχω χρήματα.