15.5.2012 | 04:42
Κι αν...
...τους κάνω όλους να περνάνε καλά. Να διασκεδάζουν, να γελάνε. Κι αν βγαίνω έξω και χορεύω και χαμογελάω και γελάω σαν τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του πλανήτη. Κανείς από αυτούς κι αυτές δεν ξέρει πως όταν γυρνάω σπίτι μου μπορεί να κλαίω, να πονάω και να σκέφτομαι όλα αυτά που είναι ανεκπλήρωτα, σκληρά και ρηχά. Δεν είμαι τόσο σκληρή όσο με έχετε στο μυαλό σας. Πάντα συγχωρώ και για πάντα θα το κάνω, μα όταν συγχωρώ δε σημαίνει πως ξεχνώ. Ο χορός, το χιούμορ και τα γέλια ίσως να σας κάνουν να λέτε πως "αυτή η κοπέλα είναι καλά, δεν σκέφτεται άσχημα, ζει τη ζωή της"...κι αν αυτή η κοπέλα είναι τελικά στεναχωρημένη και κρύβει τα πάντα πίσω από το μόνιμο χαμόγελο της; Λένε πως οι κωμικοί ηθοποιοί είναι αυτοί που κρύβουν τους πιο μεγάλους πόνους. Καθόλου τυχαία, όλοι με παροτρύνουν να γίνω μια κωμική ηθοποιός. Ίσως τελικά ασυνείδητα ξέρουν καλά πως είναι τόσο ωραίο να σε κάνει κάτι να γελάς παρόλο που δεν ξέρεις τι κρύβεται πίσω από αυτό. Ή ίσως είναι τόσο εύκολο για όλους αυτούς να γελάνε χωρίς να νοιάζονται για την πραγματική σου σκέψη. Μου αρέσει να κάνω ανθρώπους να γελάνε, να διασκεδάζουν και να με θαυμάζουν, ποτέ όμως δε θα συγχωρήσω αυτούς που δε βλέπουν τη συναισθηματική μου πλευρά. Αυτούς που αρκούνται μόνο στις στιγμές που τους κάνω να γελούν και ξεχνούν πως πονάω γι' αυτούς.