22.6.2015 | 13:01
...κι ας ειμαι μονο 18
Ειμαι 18 χρονων και στα ορια της τρελας. Εχω εναν τυρρανικο πατερα ο οποιος αποφασισε οτι αφου δεν εγραψα καλα στις πανελληνιες θα με κρατησει με το ζορι στο σπιτι και δεν θα παω εκει που θα περασω. Μεχρι τωρα μου φεροταν λες και ζουμε το 50 και με τρομοκρατουσε καθε φορα που τολμουσα να πω αυτο που σκεφτομουν. Ποτε δεν ηταν εκει να με στηριξει ψυχικα, μονο χρηματα μου εδινε και ειχε την απαιτηση να ειμαι παντα η τελεια κορη ναμην δινω δικαιωματα και να διχνω προς τα εξω ευτυχισμενη. Η μανα μου αναλογως με το τι συνεφερε επαιρνε εναλλαξ μια το μερος μου μια το δικο του. Θελω να φυγω με δεν εχω αρκετα χρηματα ουτε που να παω. Κανεις να με ακουσει, κανεις να με καταλαβει, κανεις να με νιωσει. Καταθλιψεις, τασεις φυγης και πολυ δυστυχια κι ας ειμαι μονο 18!
