ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρε παιδιά. Σημερα πηγα για ψωνια με τη μητερα μου και στο τελος γυρισα απογοητευμενη,και με αδεια χερια. Ας τα παρουμε απο την αρχη ομως. Αποφασισα να κανω καποιες αλλαγες πανω μου γιατι θελω απλα να αλλαξω. Να δομιμασω νεα πραγματα και τετοια. Πηγα αλλαξα το χρωμα στα μαλλια μου. Πηγα πηρα κατι πεδιλα που ηθελα. Και ηταν αλήθεια σας λεω,μην το ορκιστω. Η πρώτη φορα που ηθελα να παω τοσο πολυ για να ψωνισω ρουχα! Ειχα κατι συνδυασμους στο μυαλο μου,που θα τα φοραγα με τα καινουργια μου πεδιλα και ειχα χαρει τοσο πολυ! Τελος παντων. Παω στο πρωτο μαγαζι. Διαλεγω 3 φουστες ψηλομεσες, 1 σορτσακι ψηλομεσο και 1 απλο μακρυ φορεματακι. Περιττο να πω,πως δεν αγορασα τιποτα. Οι φουστες δεν μου εκαναν. Ανεβαιναν μεχρι τα μπουτια και μετά Δεν πηγαινε αλλο.(γελαστε οσο θελετε ,για γελια ειμαι.) Και να πω οτι δεν πηρα το σωστό νουμερο. Παιδια αληθεια. Πηρα το μεγαλυτερο νουμερο που ειχε. Φοραω το σορτσακι,παλι τα ιδια. Δοκιμαζω και το φορεμα. Αυτο μου εβαζε πάρα πολλα κιλα. Ειμαι που ειμαι,μην το ξεφτυλισω. Φευγω απο το πρωτο μαγαζι γεματη απογοητευση,ξερωντας πως ουτε στα επομενα μαγαζια θα βρω κατι. Μπαινω στο δευτερο μαγαζι. Δοκιμαζω παλι κάτι φουστες. Παλι τα ιδια. Φευγω και απο κει απογοητευμενη. Μην τα πολυ λεω. Πηγα σε αλλα 4 μαγαζια και δε βρηκα τιποτα. Δεν μου εκανε και δεν μου εμπαινε τιποτα. Απογοητευτηκα τόσο πολυ. Η ψυχολογια μου επεσε ακομα πιο πολυ. Και ειλικρινα διαλεγα τα πιο μεγαλα νουμερα. 40-42. Δεν μπορω να καταλαβω τι συμβαινει. Ειμαι 16 ετων. Και ειμαι γυρω στα 70 κιλα νομίζω. Ειναι σιγουρα πολλα δε λεω. Την Μεγαλη Βδομαδα και για ενα μηνα μετά ειχα χασει κιλα. Αρκετα ομως. Το εβλεπα. Ειχα λιωσει και στο προσωπο και στο σωμα. Και τωρα παλι τα ιδια. Και παιδια δεν τρωω αληθεια. Τρωω φαγητο το μεσημερι και κανα γλυκο ενδιαμεσα. Εχω στεναχωρηθει τοσο πολυ. Περασαν απο μπροστα μου κατι κοπέλες στην ηλικια μου,πολυ αδυνατες με πολλες σακουλες στο χερι. Εκει και αν στεναχωρηθηκα. Δεν ξερω τι να κανω. Θελω τοσο πολυ να χασω κιλα αλλα δεν μπορω. Και αυτο με κανει να αισθανομαι χαλια. Και γινομαι ανασφαλης. Δεν νιωθω ομορφη. Δεν εχω αυτοπεποιηθηση. Οταν παω παραλια ντρεπομαι να βγαλω το σορτσακι μου,ντρεπομαι να βουτηξω,ντρεπομαι να κουνηθω. Νιωθω μη ελκυστικη. Με την εννοια ότι μεχρι τωρα μια σχεση ειχα στη ζωη μου. Οκευ ειναι νωρις ναι εχω ακομα χρονια. Αλλα βλεπω ολες αυτες εκει εξω τις αδυνατες,με τα αγορια τους διπλα ,να τις καμαρωνουν. Και πεφτω ψυχολογικα. Αν εγω στερηθω κάτι απο αυτα μονο και μονο για τα κιλα μου; Αν στερηθώ μια δουλεια; Αν στερηθώ ενα αγορι που δεν ειναι στα μετρα μου; Αν στερηθώ πολλες ευκαιριες στη ζωη μου; Προσπαθω να χασω κιλα αλλα δε μπορω ρε φιλε απλά ΔΕΝ μπορω. Νιωθω τοσο απαισια. Θελω να το κανω. Για εμενα πανω απο ολα γιατι δε μου αρεσω ετσι,και μετα για ολους τους υπολοιπους. Να μπορω να βγαινω στην παραλια χωρις να ντρεπομαι να κουνηθω και για το αν με κρινει καποιος για το σωμα που χω. Θελω να βρω καποιον που να χαιρεται που θα με εχει διπλα του και οχι να νιωθει άσχημα που θα ειναι μαζι μου. (Αν και ο σωστος ανθρωπος σε αποδεχεται ετσι οπως είσαι). Θελω να βρισκω ρουχα στο νουμερο μου. Και να σκεφτει κανεις πως μικρη ημουν παρα πολυ αδυνατη. Δεν ξερω πως πηρα κιλα,ουτε ξερω γιατι δε μπορω να τα χασω. Νιωθω χαλια αληθεια. Επισης να πω οτι ειμαι 1,68 οποτε δεν φαινεται παρα παρα παρααααα πολυ η κοιλια μπροστα αλλα μονο που την βλεπω εγω χαλιεμαι. Δεν ξέρω τι να κανω πραγματικά.