ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρέθηκα μαζί του μετά από δύο ημερών γνωριμία. Είχα περάσει το μεσημέρι με ένα αγόρι που γούσταρα καιρό και δεν έκανε κίνηση, οπότε το βράδυ ανταποκρίθηκα στα μηνύματά του και κάθησα για λίγο με την παρέα του, που τ έπιναν μετά τη δουλειά. Όταν έφυγε ο τελευταίος της παρέας, και αφού είχαμε φιληθεί δύο φορές, τον ρώτησα αν θα έφευγε κι εκείνος..αμ δε...καταλήξαμε σπίτι μου με ένα μπουκάλι κρασί... Όταν έφυγε το πρωί, δεν περίμενα ότι θα τον ξαναδώ. Και όμως..το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει με μηνύματά του. Αρχικά, όποτε μου έστελνε θεωρούσα ότι θέλει να βρεθούμε το βράδυ..αλλα έτρωγα άκυρο...κάποιες φορές του έριξα άκυρο κι εγώ..αλλά μιλούσαμε πάντα. Με ρώταγε για τι ταινίες μου αρέσουν, είχε προτείνει καφέ (αν και δεν μπορούσα). Φλερτάραμε υπέροχα, για ώρες. Χαμογελούσα σαν ηλίθια. Κάπου είχε αρχίσει να αραιώνει, μιλούσαμε μόνο βράδυ κι αυτό για λίγο... Μέχρι που δεν άντεξα την αβεβαιότητα -και κυρίως την απογοήτευση "μα γιατί δε μ έστειλε ακόμα" και το έπαιξα "α φέρε μ από τη δουλειά το βραχιόλι που ξέχασα εκεί" . Και από τότε ψύχρα. Βρεθήκαμε μία φορά και την άλλη μέρα ούτε φωνή ούτε ακρόαση..την επομένη έστειλα εγώ κάτι πικάντικο..δεν έπιασε..στην τελευταία μας επικοινωνία, αν και την ξεκίνησε αυτός βαριόταν να μιλήσει. Κι εγώ εκει του το ξέκοψα. "Αν δεν έχεις όρεξη μη στέλνεις, δε θα με τσιτώσεις εσύ νυχτιάτικα". Απάντησε συνοπτικά, το διάβασα την άλλη μερα.. δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ. Αλλά τον θέλω...γνωρίζω άλλους που με τραβάν εγκεφαλικά, νιωθω ότι είναι καλύτεροί του... αλλά το μυαλό μου εκεί...δύο βδομάδες τώρα (το σκηνικό είχε κρατήσει τρεις).. Να του στείλω να πάει και το παλιάμπελο?