ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελικά η κοινωνικότητα δεν είναι για μένα. Πριν κάποιους μήνες, δούλευα σε ένα γυμναστήριο. Στα γυμναστήρια, όπως όλοι γνωρίζετε, πηγαίνει πάρα πολύς κόσμος. Όλοι όσοι εργάζονται σε γυμναστήρια, θα πρέπει να είναι ευχάριστοι άνθρωποι με χαμόγελο αλλά και πολύ επικοινωνιακοί. Θέλεις δεν θέλεις, γνωριμίες θα κάνεις, ακόμα κι αν είσαι κλειστός χαρακτήρας και δυσκολεύεσαι στην εύρεση νέων γνωριμιών, στο γυμναστήριο (ως εργαζόμενος πάντα) σίγουρα θα γνωρίσεις κόσμο. Δεν ξέρω βέβαια αν οι γνωριμίες αυτές εξελιχθούν σε φιλίες, διότι αυτό εξαρτάται και από άλλους παράγοντες. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, είμαι εγώ. Πολύ κλειστός χαρακτήρας, όχι όμως και τόσο επικοινωνιακή αλλά το χαμόγελο και την ευγένεια, τα έχω. Όσο καιρό βρισκόμουν εκεί, έκανα πάρα πολλές γνωριμίες, κυρίως μέσω των άλλων γυμναστών, μιας και όλοι αυτοί είναι υπέρ-κοινωνικοί. Αν δεν ήταν αυτοί (οι γυμναστές) δύσκολα θα γνώριζα νέους ανθρώπους. Φιλίες όμως δεν απέκτησα, ίσως γιατί δεν κρατώ τις επαφές μου, ίσως επειδή φοβάμαι την απόρριψη και φεύγω μόνη μου νωρίτερα, ίσως πάλι να μην ενδιαφέρονται οι ίδιοι και απλά αρκούνται στο να έχουμε μία πολύ καλή σχέση εντός του γυμναστηρίου. Παρόλα αυτά, αν κάποια στιγμή περάσω από εκεί και δω όλους αυτούς τους γνωστούς, θα μιλήσουμε μια χαρά. Όσο περνούσε ο καιρός, άρχισα να αισθάνομαι λίγο άβολα. Εννοώ ότι δεν άντεχα άλλο τόση κοινωνικότητα, δεν άντεχα να βλέπω καθημερινά τόσο πολύ κόσμο, δεν άντεχα να μιλάω τόσο πολύ, δεν άντεχα την τόση φασαρία που γινόταν. Ανυπομονούσα να φύγω και να πάω σπίτι μου να κλειστώ και να ηρεμήσω. Ομολογώ, ότι κάποια στιγμή επειδή δεν άντεξα άλλο, έκανα στα ψέματα πως κάτι είχα. Δεν μιλούσα πολύ, ήμουν τυπική αλλά ευγενική και χαμογελαστή. Όλοι κατάλαβαν πως κάτι μου συμβαίνει, με ρωτούσαν τι έχω αλλά δεν τους έλεγα. Απλά τους έλεγα ότι είμαι καλά και να μην ανησυχούν, διότι πράγματι υπήρξαν κάποια άτομα γυμναστές και πελάτες, που έδειχναν πραγματικό ενδιαφέρον. Ντρεπόμουν να τους πω ότι δεν αντέχω άλλο όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί στο γυμναστήριο. Σίγουρα αυτό που έκανα ήταν ανώριμο. Για να είμαι ειλικρινής, το είχα ανάγκη γιατί επιτέλους για ένα διάστημα (λιγότερο από ένα μήνα κράτησε αυτό) βρήκα την ηρεμία μου και χαλάρωσα λίγο. Δεν μιλούσα πολύ, ούτε και οι άλλοι μου μιλούσαν πολύ και λογικό εφόσον είχα αλλάξει στάση. Σιγά σιγά όμως με τον καιρό, επανήλθα, το ίδιο και οι συζητήσεις που έκανα αλλά όλα αυτά μέχρι ένα όριο. Υπάρχουν μερικοί που το παρακάνουν και νομίζουν πως σε ξέρουν και από χθες και οτιδήποτε κι αν σου πουν ή σου κάνουν δεν θα σε ενοχλήσει. Κάποιοι το κατάλαβαν και σταμάτησαν. Επειδή δεν το έχω και πολυ με το μπλα-μπλα ώστε να βάλω κάποιον άνθρωπο στη θέση που του αρμόζει, στην συγκεκριμένη περίπτωση έγινα λίγο απόμακρη και από ότι φαίνεται ακόμα και μετά την επιστροφή μου, τα πράγματα έγιναν καλύτερα και τότε χαιρόμουν περισσότερο την επικοινωνία που είχα με τον κόσμο. Τελικά δεν ξέρω αν έφταιγε η πολύ κοινωνικότητα ή ο κόσμος που είναι βλάκας. Μάλλον και τα δύο, γι' αυτό έφτασα και σε αυτό το σημείο, δηλ. στο να μην μιλάω ακόμα και σε κόσμο που δεν είχε φταίξει σε τίποτα.