ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγώ ήθελα έναν άνθρωπο κοντά μου...Κάποιον που όταν θα'κανα τον καραγκιόζη για να του φτιάξω το κέφι, δε θα μ'έλεγε "καραγκιόζη", αλλά θα εκτιμούσε ότι προσπαθώ να μου σκάσει ένα γελάκι... Που θα βρίσκει χαριτωμένο τον τρόπο που χάνω τα λόγια μου όταν με κοιτάει.Που δε θα με έκρινε ως αδύναμο χαρακτήρα, επειδή φανέρωσα σε αυτόν τις αδυναμίες μου.Που δε θα μου έβαζε συνέχεια όρια στο πόσο θα ακουμπήσω, πόσο θα αγκαλιάσω, πόσο θα φιλήσω, για πόσο θα τον βλέπω, λες κι είμαι απλά μέρος του ωραρίου του και όχι σύντροφος με αισθήματα κι ανάγκες... Κάποιον που θα με παίρνει αγκαλιά στα καλά καθούμενα, απλά γιατί νιώθει καλύτερα κοντά μου... Γιατί παίρνει δύναμη από εμένα. Γιατί ξέρει, ότι μου δίνει δύναμη όταν με κρατάει και μου δείχνει ότι νοιάζεται.Που θα αισθάνεται άνετα μαζί μου... Που θα ανυπομονεί όσο κι εγώ να βρεθούμε μετά τη δουλειά, έστω για λίγο. Που θα περιμένω στο σπίτι και πριν μπει για μπάνιο, θα με φιλήσει και θα με πει "αγάπη μου".Κάποιον που θα διαβάζει στην αγκαλιά μου ενώ εγώ θα χαζεύω τηλεόραση και θα του πειράζω τις πατούσες. Που θα νευριάσει, θα μου φέρει κατακέφαλα το μαξιλάρι και μετά θα με φιλήσει ξανά, και ξανά, και ξανά!Που θα με παίρνει τηλέφωνο, γιατί τον χαροποιεί να με ακούει.Που θα μπορώ να καλώ χωρίς ντροπή όταν το χρειάζομαι.Που το βράδυ θα κρατάω σφιχτά, με ευγνωμοσύνη που είναι δικός μου, που με ανέχεται, που με συμπληρώνει. Που ξεκινώντας τη μέρα μου θα σκέφτομαι τι μπορεί να του δώσει χαρά...Κάποιον που θα με θέλει στη ζωή του ρε γαμώτο... Έτσι, απλά. Λιτά...Αυτά ένιωθα για εσένα. Αυτά επιθυμούσα για εμάς... και ήταν ρεαλιστικά, παρά τη ρομαντική τοποθέτηση. Για αυτά ήθελα λίγο χρόνο από κοντά, για να σου εξηγήσω, μήπως... μήπως τελικά συμφωνούσες... μήπως και θυμόσουν κάτι δυνατό που παλιά ένιωσες κι εσύ για εμάς.Αλλά δε μου αφιέρωσες ούτε αυτό το λίγο.Κι έτσι ούτε μπόρεσα να χαιρετήσω, ούτε να εξηγήσω το λόγο που δε νιώθω κοντά σου. Γιατί δε με άφησες.