ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

συνειδητοποιω ποσο πολυ μου λειπει ο πατερας μου. Η ψυχιατρος μου ειπε οτι ειναι φυσιολογικο να τον θυμαμαι και να στεναχωριεμαι ακομα οπως ειπσης οτι δεν θα θυμαμαι και τις μικρες λεπτομεριες. Εχουν περασει σχεδον 2 χρονια απο τοτε. Μολις μπηκα στο πανεπιστημιο. Μετα απο μια χρονια αγχους και προσπάθειας καταφερα να περασω στην σχολη των ονειρων μου κοντρα σε ολους που με αντιμετωπιζαν επιφυλακτικα λογω του αυτισμου μου. Και επειδη ο πατερας μου ηταν ο πρωτος που μου εμαθε να αγαπω την ιστορια και να την αντιμετωπιζω με σεβασμό και αντικειμενικοτητα. Η αρρώστια του τα εκλεψε ολα. Το χαμογελο του, την λαμψη των ματιων του και την επιθυμια του για ζωη. Ενιωσα ανακουφηση οταν εφυγε. Δεν ξερω αν υπαρχει θεος ομως καθε φορα που εβλεπα τον πατερα μου α υποφερει μισουσα το Θεο που με εκανε να νιωσω τοσο ανυμπορη. Ακόμα και τωρα που τα γραφω νιωθω ενα κομπο στο λαιμο και τα δακρυα βουρκωνουν την οραση μου. Δεν ειναι ευκολο και ουτε θα γινει. Μου λυπεις μπαμπά. Παντα πιστευα οτι τα συναισθηματα ειναι πηγη αδυναμιας. Ευχαριστω που μου το επιβεβαιωσες.